Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!!!!




Image


Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, τίποτα δεν έχει μείνει από κείνη την ζεστασιά των ανθρώπων, εκείνη την ζεστασιά που έκανε τον χειμώνα καλοκαίρι μέσα στις καρδιές μας.
Τίποτα δεν έχει μείνει από την ζωντάνια των ανθρώπων, εκείνη την ζωντάνια που την έβλεπες από τον έφηβο που ξεκινούσε να ονειρεύεται τα πρώτα του όνειρα, μέχρι τον παππού που περπατούσε με ψηλά το κεφάλι γεμάτος περηφάνια.
Τίποτα δεν έχει μείνει από τις παρέες των φίλων, εκείνες τις παρέες που κάθε χρόνο στις γιορτές μαζευόταν στα χωριά για να τραγουδήσουν, να πιουν λίγο κρασί, να μοιραστούν τον χρόνο που πέρασε και να ευχηθούν για τον επόμενο.
Τίποτα πλέον δεν είναι είναι όρθιο, και δεν μιλάω για τα σπίτια και τα δέντρα, αυτά είναι όρθια και μας κοιτάζουν να καταρρέουμε.
Μας κοιτάζουν να μην μπορούμε να σταθούμε όρθιοι μπροστά στον εαυτό μας.
Μας κοιτάζουν να καταρρέουμε μαζί με τις ευχές μας, μαζί με τα όνειρά μας.
Οι ευχές μας καταρρέουν την ίδια στιγμή που τις ξεστομίζουμε, καταρρέουν γιατί δεν τις πιστεύουμε, και όταν κάτι δεν το πιστεύουμε δεν έχει την δύναμη να πάρει σάρκα και οστά.
Τα όνειρά μας πλέον έχουν ξεθωριάσει, έχουν γίνει σκιές, έχουν γίνει φιγούρες που είναι αδύνατον να τις πιάσουμε, πεθαίνουν, πεθαίνουν όχι γιατί έχουν γεράσει, αλλά γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα ζήσουμε, δεν μπορούμε ούτε καν να τα αγγίξουμε.
Και όταν δεν μπορούμε να ευχηθούμε στον φίλο μας να ζήσει τα όνειρά του, τι μπορούμε αλήθεια να του ευχηθούμε;
Φτάσαμε σήμερα να ευχόμαστε να έχουμε την υγειά μας, το ευχόμαστε όχι για να χαρούμε την ζωή μας αλλά γιατί αν την χάσουμε δεν θα έχουμε ούτε την τιμή να πεθάνουμε αξιοπρεπώς.
Και μόλις χθες όταν σηκώσαμε τα ποτήρια για να κάνουμε μια πρόποση δεν άνοιγε κανένα στόμα.
Η σιωπή έγινε πιο δυνατή από την ευχή, της δώσαμε την δύναμη να κυριεύσει την καρδιά μας, σωπασαμε και αυτή η σιωπή είναι σαν θηλιά που σε πνίγει αργά και βασανιστικά.
Είναι η σιωπή της ματαιοδοξίας, είναι η σιωπή της δειλίας, είναι η σιωπή της υποδούλωσις, είναι η σιωπή που δεν αντέχει καμία καρδιά.
Και πριν χαθώ μέσα σ’ αυτήν την σιωπή πάνω στο τσούγκρισμα των ποτηριών τόλμησα να ευχηθώ ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!!!!!!!!!!!
Ανατρίχιασα όταν το είπα, ανατριχιάζω και τώρα που το γράφω.
Το νιώθω πως είναι αληθινό, το νιώθω να ηλεκτρίζει όλο μου το είναι, να παίρνει τον φόβο και την μιζέρια και να μου δίνει φτερά.
Νιώθω αυτήν την ευχή αληθινή όσο ποτέ άλλοτε.
Την αλήθεια της την είδα στα πρόσωπα των φίλων μου που χαμογέλασαν και σήκωσαν το κεφάλι τους.
Τους ένιωσα μέσα μου, με νιώσανε και αυτοί.
Ένιωσα να ζωντανεύει όλος ο κόσμος μου μέσα από το ζωντάνεμα των φίλων μου.
Τα μάτια μας δάκρυσαν από χαρά, δάκρυσαν γιατί ακόμη μπορούν και βλέπουν το όνειρο.
Οι καρδιές μας χτυπήσανε δυνατά και γρήγορα, χτυπήσανε γιατί είναι ζωντανές, είναι ζωντανές και θέλουν να χτυπούν ελεύθερα.
Αυτή την ευχή θα κάνω σήμερα, αυτήν την ευχή θα κάνω κάθε μέρα σε μένα και στους φίλους μου.
Αυτήν την ευχή νιώθω μέσα μου και θα την φωνάζω δυνατά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Λοιπόν αδέρφια ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!!!!
Άκης κουστουλιδης

αἰέν ἀριστεύει

Η υπερύψωση της θ. Λειτουργίας και η καταφρόνηση του Όρθρου

Ἡ ὑπερύψωσις τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ἡ ταυτόχρονος καταφρόνησις τοῦ Ὄρθρουτοῦ Παναγιώτου Δ. Παπαδημητρίου


Λίγο παλαιότερα, στὰ χρόνια ὅπου περίσσευε ἡ εὐσέβεια, ἔλεγεν ὁ ἅγιος ἱερεύς π.χ. «ἡ λειτουργία ἀρχίζει στὶς 7». Καὶ γέμιζε ἡ Ἐκκλησία «ὄρθρου βαθέος», καὶ ὅταν ὁ ἱερεὺς ἔβγαινε μὲ τὸ Εὐαγγέλιο στὸν Ὄρθρο, πλῆθος κόσμου τὸ ἀσπαζόταν (ἐξ οὗ καὶ τὸ ἀργὸν ψάλσιμο τοῦ Ν’ Ψαλμοῦ). Τότε ἦταν ποὺ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς σήκωναν ἀπὸ τὸν γλυκὸ ὕπνο τὰ μικρά παιδιά τους λέγοντάς τους «πᾶμε νὰ προλάβουμε τὸ Εὐαγγέλιον!» (καὶ τῷ ὄντι προλάβαιναν τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὄρθρου). Δὲν γνωρίζουμε πόσοι ἐνορῖτες τὴν σήμερον γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχει ἀνάγνωσις Εὐαγγελίου στὸν Ὄρθρο· αὐτὲς οἱ πληροφορίες πλέον, ὡς καὶ ἡ ἔναρξις τῆς λειτουργίας (ἤτοι ἡ ἔναρξις τοῦ Ὄρθρου) δὲν περιλαμβάνονται στὰ Κυριακάτικα κηρύγματα.

Ἦρθαν τώρα οἱ διαβασμένοι ὀρθολογιστές, καὶ λένε, ἄλλο Ὄρθρος καὶ ἄλλο Θεία Λειτουργία, καὶ ξεχώρισαν τὴν «λειτουργία», σὲ «Ὄρθρο στὶς 7:30 καὶ Θεία Λειτουργία στὶς 9:00», λὲς καὶ ὁ Ὄρθρος ἔχει τὴν ἴδια διάρκεια ὅλες τὶς ἡμέρες...

Αὐτὸς ὁ διαχωρισμὸς ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ὠθεῖ σταδιακὰ σὲ «προτεσταντίζουσα πνευματική» ζωή, διότι ἐντέχνως ὑπερυψοῦται ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ταυτόχρονα καταφρονεῖται ὁ Ὄρθρος (ἀναθεματιστέον ἀπὸ τοὺς ἱ. Κανόνες) καὶ ὅτι αὐτὸς συνεπάγεται ὅπως ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων, ἡ τιμὴ πρὸς τοὺς Ἁγίους, ἡ ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξος μόρφωσις τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας διὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ὑμνογραφίας, ἡ μόρφωσις εὐσεβείας καὶ εὐλαβείας στοὺς πιστούς, καὶ φοβᾶμαι ὅτι θὰ καταντήσουμε ὡς τινες ἀρχιεπισκοπὲς τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Δεῖγμα τῆς καταφρονήσεως αὐτῆς εἶναι καὶ ἡ σημερινὴ χρονικὴ διάρκεια τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπου ὁ Ὄρθρος παρότι ἔχει πολλὰ περισσότερα λόγια ἀπὸ τὴν Θ. Λειτουργία, διαρκεῖ πολλὲς φορὲς ἂν ὄχι τὶς περισσότερες, ὀλιγότερον αὐτῆς.

Εὐρισκόμενος σὲ ἱ. Ναὸ ὅπου θὰ λειτουργοῦσε εὐλαβέστατος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης (μιὰ ἁπλὴ Κυριακή), ἄρχισε ὁ Ὄρθρος κατὰ τὶς 6:30 (γιὰ νὰ προλάβουν οἱ εὐλαβεῖς Ψάλται νὰ ποῦν – μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα[1]- τὰ λόγια τοῦ Ὄρθρου πρὸ τῶν Καταβασιῶν, καθότι ὁ Μητροπολίτης

θὰ ἐρχόταν στίς 7:30 ὅπερ καὶ ἐγένετο). Στίς 8 τελείωσε ὁ Ὄρθρος καὶ ἄρχισε ἡ Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποῖα τελείωσε μὲ τὸ «Δι’ εὐχῶν» πέντε λεπτὰ πρὶν τὶς ἔντεκα. Ἐν περιλήψει, διάρκεια Ὄρθρου 1:30΄ (παρουσίᾳ Ἀρχιερέως 0:30’), διάρκεια Θείας Λειτουργίας 2:55’. Σύνολο 4:25’.

Σὰν παρένθεση, νὰ ἀναφέρουμε ὅτι 4:40’ (μόνο 15’ παραπάνω· 06:00’-10:40’) διαρκεῖ, κατὰ προσωπικὴ ἐμπειρία, σὲ μοναστήρι Ἁγιορείτικης παραδόσεως ἡ λειτουργία τὶς Κυριακές (περιλαμβανομένων τῶν πάντων: μεσονυκτικοῦ μετὰ ψαλμωδήσεως τῶν λίαν κατανυκτικῶν πρὸς τὴν Ἁγίαν Τριάδα κανόνων αὐτοῦ, ἀναγνώσεως ἀκολουθίας θ. Μεταλήψεως, ψαλτηρίου, κανόνων μετὰ στιχολογίας, στιχολογίας αἴνων, α’ ὥρας, μακαρισμῶν καὶ τρισαγίου «τοῦ καλογήρου», σὺν τοῖς ἄλλοις).

Εἶπα σὲ εὐλαβέστατο ἅγιο Καθηγούμενο ὅτι διήρκεσε ἡ Θεία Λειτουργία στὴν ἐνορία περὶ τὶς 3 ὥρες, καὶ μοῦ εἶπε γεμάτος ἀπορία: «μὰ καλά, τὶ λέγανε;». Τὸ θέμα δὲν εἶναι τὶ λέγανε, ἀλλὰ πῶς τὸ λέγανε, ἀπάντησα. Πᾶσα χρονικὴ ἀγωγὴ ἄριστη (κατὰ τὸ «πᾶν μέτρον ἄριστον»).

Ὄχι, δὲν εἰσηγούμαστε νὰ διαρκοῦν οἱ Κυριακάτικες λειτουργίες (δηλ. Ὄρθρος καὶ Θεία Λειτουργία) στὶς ἐνορίες 4:30’ (ὡς ἡ ἀνωτέρω παρουσίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου).

Εἰσηγούμαστε νὰ διαρκοῦν οἱ Κυριακάτικες λειτουργίες, ὅπως καὶ διαρκοῦν στὶς περισσότερες Ἱερὲς Μητροπόλεις, δηλαδὴ ὄχι λιγότερο ἀπὸ περίπου τρεῖς ὥρες καὶ ἕνα τέταρτο[2] (χωρὶς ὅμως αὐστηρὰ ὅρια). Μιάμιση περίπου ὥρα εἶναι αρκετὴ γιὰ τὴν Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία (καὶ μὲ κανονικὴ χρονικὴ ἀγωγή, καὶ μετὰ κηρύγματος καὶ μετὰ μέλους αἰτήσεων καὶ λειτουργικῶν, καὶ μετά κατανυκτικωτάτου ἀργοσυντόμου «Δύναμις»), καὶ ἂν γιὰ οἰονδήποτε λόγον συμβεῖ περιστασιακὰ νὰ μὴν «φθάσει» ὁ χρόνος, νὰ λέγονται (εἰ βούλλεσθε) οἱ αἰτήσεις χῦμα ὡς ἡ ἀρχαῖα Παράδοσις διακελεύει, καὶ τὸ ὁποῖον εἶναι κατανυκτικώτερον.

Εἰσηγούμαστε ἔτι νὰ μὴν περικοποῦν περισσότερο σὲ χρονικὴ διάρκεια οἱ Κυριακάτικες ἀκολουθίες, ὡς φαίνεται ὅτι ἔχουν μερικοὶ κατὰ νοῦν «διὰ νὰ αἰσθάνεται πιὸ ἄνετα ἡ νεολαία»[3].

Οἱ Κυριακὲς εἶναι ἡμέρες ἀφιερωμένες στὸν Κύριο, καὶ ὄχι στὸ καφενεῖο καὶ στὸ «κουτσομπολιὸ» στὰ νεοσυσταθέντα «ἀρχονταρίκια» τῶν ...ἐνοριῶν.

Ναί, ἡ ἐκκλησία κοντὰ στοὺς νέους, ἀλλὰ καὶ οἱ νέοι νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία[4] ! καὶ νὰ ἀγωνιστοῦν νὰ κόψουν σιγά-σιγὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν προσωπικό τους πνευματικὸ ἀγῶνα τὰ σαββατιάτικα ψυχοφθόρα μεσανυχτο-περπατήματα μέχρι Κυριακάτικου ὄρθρου. Καὶ ἐμεῖς νέοι εἴμαστε καὶ γνωρίζουμε ἀπὸ πρῶτο χέρι, γιατὶ περάσαμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ στάδια.

Τώρα ἡ ἐκκλησία «εἶναι κοντὰ στοὺς νέους» καὶ τοὺς «δέχθηκε ὅπως εἶναι». Καὶ τῷ ὄντι παράξενον, ὅταν «δὲν ἦταν» κοντὰ στοὺς νέους ἡ Ἐκκλησία, τότε δὲν χωράγανε ὅλα τὰ παιδιὰ στὸ ἱερό, καὶ τώρα ποὺ ἡ ἐκκλησία «εἶναι κοντὰ» στοὺς νέους καὶ τοὺς δέχθηκε ὅπως εἶναι, οἱ γέροντες Ἐπίτροποι βγαίνουν μὲ τὶς λαμπάδες!

Οἱ νέοι χρειάζονται κατ’ ἀρχὴν γονεῖς εὐσεβεῖς νὰ τοὺς διδάξουν ἀπὸ τὸ σπίτι τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν εὐσέβεια, καὶ κατὰ δεύτερον χρειάζονται παράδειγμα Ἁγιότητος, ὡσὰν τὸν Ἅγιον Νικόλαο τὸν Πλανᾶ, καὶ ὄχι ἐκκοσμίκευση.

«Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς. τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. ζ’ 13-14)

Νὰ ἐπανέλθω μὲ τὴν γενικὴ διαπίστωση, ὅτι ὑπάρχει μεγάλη καταφρόνησις τοῦ Ὄρθρου[5],[6], καὶ ταυτόχρονα ὑπάρχει ἐφάμαρτος ἔλλειψις κηρύγματος διὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς παρουσίας τῶν πιστῶν στὸν Ὄρθρο (ὅπως φυσικὰ καὶ στὸν Ἑσπερινό).

Μόνο κήρυγμα γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία ἀκούγεται.

Δὲν μποροῦμε νὰ μιλοῦμε μόνο γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία, καὶ νὰ ἀποσιωποῦμε τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση. Ὅσες φορὲς μιλοῦμε γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία, ἄλλες τόσες φορὲς πρέπει νὰ μιλήσουμε καὶ γιὰ τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση. Ἄλλες τόσες φορὲς πρέπει νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικὴ ζωή, γιὰ τὴν καθημερινὴ ἀνάγκη ἀναγνώσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς[7]. Ἄλλες τόσες φορὲς πρέπει νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ τὶ Πίστη καὶ τὶ ὀρθόδοξη εὐσέβεια θὰ προσέλθουν οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνήσουν;

Αὐτὰ ὅλα διδάσκονται καὶ βιώνονται κατανυκτικῶς στὸν Ὄρθρο (καὶ στὸν Ἑσπερινό), μὲ πλήρη Ὀρθόδοξη θεολογικὴ σαφήνεια.

«ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ
πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως,
ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου...
διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί»,
Α’ Κορ. ια' 27-30

Ὄχι, δὲν πηγαίνουμε «στὸ ἄλλο ἄκρον» (ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ καταφρονοῦν καὶ μειώνουν χρόνο μὲ τὸν χρόνο τὸν Ὄρθρο), καταφρονῶντας τὴν Θεία Λειτουργία, ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὴν βασιλικὴ ὁδό· τιμοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία, ἀλλὰ τιμοῦμε ταυτόχρονα καὶ τὸν Ὄρθρο, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προαναφέραμε, μεταξὺ ἄλλων.

Τιμοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία εἰς τὴν ὁποῖαν τελεῖται τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἰς τὴν ὁποῖαν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ μετὰ ἀπὸ εἰλικρινὴ ἐκ βαθέων ἐξομολόγηση σὲ ἐξομολόγο ἱερέα, τὴν εὐχήν του, καὶ ἀνάλογον προετοιμασία, προσέρχονται (εἰ δυνατὸν μετὰ ὀλίγων δακρύων εὐσεβείας στὰ μάτια) νὰ κοινωνήσουν αὐτοῦ τοῦ τιμίου Σώματος καὶ αὐτοῦ τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ἐνωθοῦν μυστικῶς μετ’ Αὐτοῦ καὶ νὰ ἔχουν ζωὴν αἰώνιον.

Τιμοῦμε ταυτόχρονα καὶ τὸν Ὄρθρο ὁ ὁποῖος εἶναι σημαντικότατη ἀκολουθία μὲ λόγια διαφορετικὰ κατὰ τὸ πλεῖστον κάθε φορά (δογματικά καὶ ἁγιολογικὰ διὰ τὴν ὀρθόδοξιν κατάρτισιν τοῦ πιστοῦ), τὰ ὁποῖα περικλείουν ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ Ἁγιολογία. Ὁ Ὄρθρος (μαζὶ καὶ μὲ τὸν Ἑσπερινό) διδάσκει τὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν πιστὸ καὶ τοῦ μορφώνει εὐλάβεια καὶ εὐσέβεια, ὡς εἴχαν οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας, γιὰ νὰ προσέλθει μετὰ φόβου Θεοῦ, Πίστεως, καὶ Ἀγάπης στὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καὶ νὰ μὴν λέει (βλασφημεῖ) τὴν Θ. Κοινωνία ...«κρασάκι».

Ἐν κατακλείδι, νὰ παρακαλέσω τοὺς ἁγίους ἱερεῖς νὰ μὴ λησμονοῦν νὰ ὑπενθυμίζουν στοὺς πιστοὺς πότε ἀρχίζει ἡ λειτουργία (τοὐτέστιν πότε ἀρχίζει ὁ Ὄρθρος).

Μεγάλη θλίψη ἐπίσης ἐλάβαμε ὅταν εἴδαμε ὅτι στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, π.χ. Δίπτυχα 2007, σ. 378, ἔχουν βάλει ὥρα ἐνάρξεως τῆς Θείας Λειτουργίας, τὸ ὁποῖον παρακαλοῦμε πάρα πολὺ ὅπως ἐκλείψει.

«Πολὺ κακὸ αὐτό», μᾶς εἶπε ἅγιος πνευματικός.

Ὁ Ὄρθρος δὲν τελειώνει ὅταν ἀρχίζει ἡ Θεία Λειτουργία· ἡ Θεία Λειτουργία ἀρχίζει ὅταν τελειώσει ὁ Ὄρθρος, γι’ αὐτὸ ὥρα ἐνάρξεως ὑπάρχει μόνον γιὰ τὸν Ὄρθρο, ὄχι γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία.

Ἐκ πεῖρας γνωρίζουμε (ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ), ὅτι ἡ καινοφανῆς θέσπισις ὥρας ἐνάρξεως τῆς Θείας Λειτουργίας, ὀδηγεῖ σταδιακῶς στὴν καταφρόνηση τοῦ Ὄρθρου καὶ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται («προτεσταντίζουσα πνευματική» ζωή, κτλ.) ὡς προανεφέρθη. Γιὰ αὐτὸν ἄλλωστε τὸν λόγο ἔχει βάλει καὶ τὸ ἰσχῦον Τυπικὸν «τοῦ Βιολάκη» τὴν λήξη τοῦ Ὄρθρου μυστικῶς, ὥστε νὰ μὴν εἶναι «φανερὴ» στὴν ἐνορία ἡ λήξη τοῦ Ὄρθρου, ἀλλὰ Ὄρθρος καὶ Θεία Λειτουργία νὰ φαίνονται ὡς «λειτουργία».

Ἔγραφον ἐν τῇ Καθαρᾷ Δευτέρᾳ (19/2/2007),
ὅτε πλέον ἠνοίχθῃ «τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν».


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Κατὰ ἔκφρασιν εὐλαβοῦς ἱεροψάλτου.

[2] Καὶ ἂν τύχει κάποιος εὐλαβῆς ἱερεὺς νὰ ἔχει ἐνορίτες μὲ φανατικὴ προσκόλληση στὸ Τυπικὸν ἢ εἶναι ὁ ἴδιος τοῦ «παλαιοῦ τυπικοῦ», νὰ δύναται εἰ βούλλεται –διὰ τὸ ἀσκανδάλιστον- νὰ ἀρχίσει νωρίτερα τὴν λειτουργία (γιὰ νὰ τελειώσει περίπου ὡς καὶ οἱ ἄλλες ἐνορίες).

[3] «Μὲ ἀφορμὴ τὸ κείμενο ἀπόσυρσης τῆς Καινοτομίας, καὶ γιὰ νὰ μὴν γίνουν τὰ ἔσχατα χείρονα τῶν πρώτων - Συντόμευσις ἀκολουθιῶν» (25/6/2005), http://www.analogion.net/Oikoumenismos/ ... ou0iwn.htm .

[4] Μὴν τὸ πάθουμε ὅμως ὅπως ἕνας ἱερεύς, ποὺ ἀκολουθώντας, ἐν ἀγνοίᾳ του πιστεύουμε, τὴν ὀρθολογιστικὴ ποιμαντικὴ, πήγαινε στὸ καφενεῖο παρέα μὲ τοὺς συγχωριανούς του νομίζοντας ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ τοὺς φέρει στὴν ἐκκλησία. Τὸ ἀποτέλεσμα; Πέραν τῆς προσωπικῆς ἐπίπτωσης ποὺ εἴχε ἡ διατριβή του εἰς τὰ καφενεῖα, παραπονιόταν συνέχεια: ἀφοὺ ἐγὼ ἔρχομαι σὲ ἐσᾶς, ἐσεῖς γιατὶ δὲν ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία;

[5] «...καθίσταται πολυτέλεια ἡ συζήτηση γιὰ τὸ πὼς θὰ διαβάζονται οἱ εὐχές στὴ Θεία Λειτουργία ἢ ἡ ἐνασχόληση μὲ ἄλλα ἀντίστοιχα λειτουργικὰ θέματα, ὅταν κινδυνεύῃ νὰ σβήσῃ σὲ πολλοὺς λειτουργοὺς ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀδιάλειπτης παρουσίας στὸ Ναό γιὰ τὴν τέλεση τῶν καθημερινῶν ἀκολουθιῶν. Ὁ Ναὸς δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὴν κυριακάτικη Θ. Λειτουργία ἢ τὶς μεγάλες γιορτές. Εἶναι καὶ γιὰ τὴν καθημερινὴ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ὄρθρο καὶ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς Παρακλητικῆς καὶ τοῦ Μηναίου μὲ τοὺς Ἅγίους τῆς κάθε μέρας», πρωτ. Θωμᾶ Βαμβίνη, «Κληρικοὶ τοῦ παλαιοῦ τυπικοῦ», Ἐκκλ. Παρέμβαση, Ἰούλ. 2006.

[6] «Ἡ ἀναγκαιότης τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τοῦ Τυπικοῦ στὴν ὀρθόδοξο λατρεία», Ἀποστόλου Εὐ. Παπαχρήστου, περιοδικὸ συμβολή, τ. 2, σελ. 7.

[7] Πρωτότυπο καὶ μετάφραση ταυτόχρονα στὴν ἀρχή (π.χ. «τοῦ Τρεμπέλα»), καὶ σὲ λίγους μῆνες δὲν θὰ χρειάζεται κἂν ἡ μετάφραση.
_________________
Μέγα μὲν τὸ ἀπερισπάστως προσεύχεσθαι· μεῖζον δὲ καὶ τὸ ψάλλειν ἀπερισπάστως

http://analogion.gr/f/74/334

Κυριακή! «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί». Πρωτοπρ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Κυριακή! «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί»
Περί τῆς πρωταρχικῆς αἰτίας τῆς καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς

Πρωτοπρ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τούς Προφήτας, καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν· ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου, ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε; ἰδού ἀφίεται ὑμῖν, ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος (Ματθ. κγ΄,36).
Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λυπᾶται καί συμπαθεῖ τήν Ἱερουσαλήμ. Τήν κατηγορεῖ ὡς φονεύτρια, μή θέλουσα τό ἔλεός Του.Πίστεψε στόν διάβολο ὁ ὁποῖος τήν διασκορπίζει. Ὡστόσο, ὅμως, δέν τήν καταρᾶται. Τήν ἐκλιπαρεῖ!
Τέτοιο εἶναι λοιπόν καί τό ὕφος τοῦ παρακάτω κειμένου πού γράφθηκε μέ ἀφορμή τή νέα πολεμική κατά τῆς Κυριακῆς:
Ὁ Σατανᾶς, πονηρῷ τῷ τρόπῳ, ὑπέβαλε στοὺς πρωτοπλάστους τὴν ἐπιθυμία τῆς θεώσεως μέσῳ τῆς αὐτονομίας καὶ τῆς παρακοῆς. (Νὰ γίνουν θεοὶ χωρὶς τὸν Θεό). Ἀπρόσεχτοι καὶ εὐκολόπιστοι καί οἱ δυό, ὑπαχθέντες τῇ ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως, δελεάστηκαν καὶ ἔπεσαν.
Ἔτσι, εἰσῆλθε ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ ἔκτοτε βασίλευαν ἐπὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τρεῖς φοβεροὶ τύραννοι: ἡ ἁμαρτία, ὁ θάνατος καὶ ὁ Σατανᾶς. Ἡ ἐπιθυμία ἔσειρε πρὸς τὴν ἁμαρτία, ἡ ἁμαρτία πρὸς τὴν διαφθορά, ἡ διαφθορὰ πρὸς τὸν θάνατο, ὁ θάνατος εἰς τὸν Ἅδη. Οὐδεὶς ἐδύνατο νὰ ξεφύγει ἢ νὰ ἀναμετρηθεῖ νικηφόρα ἐναντίον αὐτῶν τῶν τυράννων.
Κανεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει χωρὶς ἔξωθεν ἐπικουρία καὶ βοήθεια. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ δυνάστες τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων καταπίεζαν ἀφόρητα καὶ ἐξουθένωναν ἕως θανάτου οἱαδήποτε ἀνθρώπινη προσπάθεια.
Οἱ ἄνθρωποι ἔπρατταν αὐτὸ ποὺ δὲν ἤθελαν, καὶ ἐπιθυμοῦσαν αὐτὸ ποὺ μισοῦσαν. Προσπαθοῦσαν, ἀλλὰ ὅμως ἔβλεπαν στὰ μέλη τους ἕτερον νόμον ποὺ τοὺς αἰχμαλώτιζε καὶ πίεζε νὰ πράττουν τὰ μὴ καθήκοντα.

Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Ποιὸς ἄραγε μποροῦσε νὰ σώσει καὶ νὰ ἀπαλλάξει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ αὐτὴν τὴ φοβερὴ κατάσταση; Αἰῶνες, χιλιετίες περίμεναν οἱ ἄνθρωποι ἄνωθεν ἐπίσκεψη καὶ βοήθεια. Ἐνθυμούμενοι τὴν ἁγνὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ Παραδείσου, πονεμένοι καὶ κλαίοντες, βυθίζονταν ὅλο καὶ περισσότερο στὴ θλίψη καὶ στὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως.
Ἔτσι, ὅταν ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς δὲν παρέβλεψε τὸ πλάσμα Του. Στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας βρῆκε ὅλη τὴν ἁγνότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν παρθενία καὶ ἐπεσκέψατο ἡμᾶς διὰ τοῦ Σωτῆρος Θεανθρώπου Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔγινε ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος κατὰ χάριν θεός, ἀνακαινισμένος, ἀναγεννημένος, πολίτης τοῦ Παραδείσου.
Ὦ, τί μεγάλη εὐλογία, Θεέ μου!!! Ὄντως, μοναδικὴ δωρεά!!! Ἀρκεῖ ἡ πίστις στὸ Θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Μεσσίου, ἡ μετοχὴ στὰ Θεῖα Του Μυστήρια, ὁ ἐγκεντρισμὸς στὸ Πανάγιο Σῶμα Του, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του (Θεῖο Ὀρθόδοξο Βάπτισμα, Μετάνοια καί Θεία Κοινωνία τοῦ Παναχράντου Σώματός Του καὶ Αἵματος). Ἰδοὺ τὸ ἀντίδοτο στὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

Μετά τή γέννηση ( Ἀνατολή ἀνατολῶν), τήν Βάπτιση (ὑπήκοος ἕως θανάτου) καί τήν Θεία Μεταμόρφωση, ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστὸς, μὲ τὴν Θεία Σταύρωση (ἑκούσια ἐπιλογή τῆς χειροτέρου ὀδύνης), ἔσκισε τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὲ τὴν Ἁγίαν Του Ἀνάσταση ἐδικαιώθημεν οἱ πάντες.
Ἀρκεῖ βεβαίως νὰ πιστέψουμε στὴν μοναδικότητά Του καὶ εἰλικρινὰ καὶ ἀληθινὰ νὰ μετανοήσουμε.
Καὶ τότε,ἀνατέλλει μέσα μας τὸ Φῶς τῆς Γνώσεως, ὁμολογοῦμε καὶ βλέπουμε τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινόν, λαμβάνουμε Πνεῦμα Ἐπουράνιον, εὑρίσκουμε πίστιν ἀληθῆν, Ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦμεν. Τὰ πάντα γέμουν Ἀκτίστου Φωτός.
Καμμία πλέον καταδίκη στοὺς ἀνθρώπους.
Καταλύεται ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας καὶ στὰ μέλη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας λειτουργεῖ ὁ Νόμος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού μᾶς ἀναπλάθει καθημερινὰ μὲ τὴν Θείαν Ἄκτιστον Ἐνέργειαν, μεταδίδοντάς μας ζωτικὴν δύναμιν καὶ Ζωὴν Ἀθάνατον.
Χριστέ μου, Ἁγία ποὺ εἶναι ἡ Κυριακή!!!
Ἐκεῖ, στὸν Ἅγιο Ναό Σου, οἱ ἀδελφοί Σου, οἱ φίλοι Σου, οἱ πιστοὶ στὸ Μεσσιανικό Σου ἔργο,κοινωνοῦν μαζί Σου καὶ μεταξύ τους, προσφέροντες τὴν Ἁγίαν Ἀναφορὰν στὸν Θεὸ Πατέρα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὅλοι παρόντες στὴ σύναξη τῆς Κυριακῆς, Προφῆτες,Ἀπόστολοι, Πατέρες, Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητές, Ἄγγελοι καὶ Ἀρχάγγελοι,Θριαμβεύουσα καὶ Ἐπίγεια Ἐκκλησία, οὐρανὸς καὶ γῆ ἐπὶ τῷ αὐτῷ!

Καὶ ὅμως!!! Τί παράξενο, τί φοβερό, τί ἀπαίσιο!!! Ἀκούγεται στὶς ἡμέρες μας κατὰ κόρον, νὰ καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, νὰ καταπατηθεῖ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, νὰ σβήσει ὁριστικὰ ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνάπλασης καὶ τῆς μεταμόρφωσης ποὺ ἐπιτυγχάνεται στὴ Θεία Σύναξη τῆς Κυριακῆς.
Νὰ ἐμποδιστεῖ ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεὸν καὶ μεταξὺ των. Νά πάψει νά ἰσχύει ἡ παράδοση τῶν τόσων αἰώνων πού ξεκίνησε ἀπό τήν Ἀνάσταση, ἡμέρα Κυριακή-τυχαῖο;- καί θεσμοθετήθηκε ἀπό τόν Μεγάλο σέ ἁγιότητα καί ἱκανότητα Κωνσταντῖνο, ἀγαπημένο ἅγιο ἀπ᾿ ὅλη τήν Ἐκκλησία μας καί ἰδιαίτερα ἀπό τούς πρώτους Χριστιανούς τοῦ 4ου αἰώνα-νά τό ἀκυρώσουμε;-

Ὦ, ταλαίπωροι ἄρχοντες!!! Ὦ, δυστυχεῖς καὶ πλανεμένοι!!! Τὶς ὑμᾶς ἐβάσκανε, ὥστε νὰ προσπαθεῖτε νὰ ἐπιβάλλετε τὰ μὴ καθήκοντα στὸν Ὀρθόδοξο λαό μας;
Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη σᾶς λέμε, εἶναι καλύτερα νὰ σβήσει ὁ ἥλιος παρὰ νὰ καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς.
Σταματῆστε,λοιπόν, τὶς διαβουλεύσεις.
Μὴν πέφτετε στὴν παγίδα ἀνθρωποκτόνων καὶ διεστραμμένων Νεοεποχιτῶν, ποὺ μισοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας καὶ ζηλεύουν γιὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, φέρουμε ἐν ὀστρακίνοις σώμασι.
Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀγαπήσατε τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Κυριακὴ ἡμέρα καὶ μηδὲν προτιμῆστε ὑπεράνω Αὐτῶν.
Ἐκτὸς τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου,τρεῖς τύραννοι βασιλεύουν καὶ φονεύουν τὸ ἀνθρώπινο γένος: ὁ διάβολος ἡ ἁμαρτία, καὶ ὁ θάνατος. Αὐτοὺς τοὺς τρεῖς τυράννους, τοὺς καθιστοῦν ἀνενέργητους καὶ τοὺς ἐξουδετερώνουν τρεῖς Ἀγαθοὶ Βασιλεῖς: ὁ Μεσσίας Χριστὸς,ἡ Ἄκτιστος Χάρις, καὶ ἡ βεβαία ἀνάσταση πού ζεῖ ἀπό αὐτήν τή ζωή ὁ ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξος ἄνθρωπος, ἔχοντας ὡς ἀρχέτυπο τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Καί αὐτό βεβαίως δέν τό ἀντέχουν οἱ πιστοί τοῦ ἀντιχρίστου καί πολεμοῦν ἀνελέητα,σπασμωδικά καί ἀδιάκριτα πλέον ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τώρα ἑπομένως γίνεται σέ ὅλους ξεκάθαρα φανερό, ποιά ὀφείλεται νὰ εἶναι ἡ ἐπιλογή μας.
Στὸν Κύριο Ἰησοῦ, τὸν Σωτήρα καὶ Μεσσίαν, ἀνήκει ἡ δόξα, τὸ κράτος καὶ ἡ βασιλεία, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
 

Νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου γιά νά γίνουμε ἄξιοι τοῦ Χριστοῦ. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου γιά νά γίνουμε ἄξιοι τοῦ Χριστοῦ



«Οἱδὲ τοῦ Χριστοῦ [Ἰησοῦ] τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασιν καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. εἰ ζῶμεν πνεύματι͵ πνεύματι καὶ στοιχῶμεν»
1.Γιά νά ἔλθει καί νά ζήσει ὁ Χριστός μέσα μας πρέπει νά ἀποθάνουμε ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο. Νά νεκρωθεῖ ἡ σάρκα(δηλ. τό σαρκικό φρόνημα) μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες.
Τότε καθαρίζεται ἡ καρδιά μας καί καθίσταται δεκτική τοῦ Θεοῦ. Τότε, μπορεῖ νά ἔλθει ὁ Χριστός μέσα μας. Τότε γινόμαστε ἄξιοί Του.
Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας: ««Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός»(Γαλ. 2, 20). Μποροῦμε πολύ εὔκολα νά φθάσομε σ' αὐτό τό σημεῖο. Ἀγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ὁ Θεός εἶναι ἕτοιμος νά ἔλθει μέσα μας.
«Κρούει τήν θύραν» καί «καινά ποιεῖ πάντα» (Πρβλ. Ἀποκ. 3,20· 21,5), ὅπως λέγει στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Μεταβάλλεται ἡ σκέψη μας, ἀπαλλάσσεται ἀπό τήν κακία, γίνεται πιό καλή, πιό ἁγία, πιό εὔστροφος.
Ἄν, ὅμως, δέν ἀνοίξομε τοῦ κρούοντος τήν θύραν, ἄν δέν ἔχομε ἐκεῖνα πού θέλει Αὐτός, ἄν δέν εἴμαστε ἄξιοί Του, τότε δέν μπαίνει στήν καρδιά μας.Γιά νά γίνομε ὅμως ἄξιοί Του, πρέπει ν'ἀποθάνομε κατά τόν παλαιό ἄνθρωπο,γιά νά μήν ἀποθάνομε ποτέ πλέον. Τότε θά ζοῦμε ἐν Χριστῷ ἐνσωματωμένοι μέ ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι θά ἔλθει ἡ θεία χάρις. Καί ἅμα θά ἔλθει ἡ χάρις, θά μᾶς τά δώσει ὅλα»2.
Πρέπει νά καθαρθοῦμε ἀπό τά πάθη μας. Ὅλες οἱ κακίες (ἀγανάκτηση, θυμός, ζήλεια κ.λπ.)πρέπει νά μεταβληθοῦν σέ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Τότε ἡ Θεία Χάρις καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀνίκανο νά ἁμαρτήσει.


Λέγει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ: «Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος͵ ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ θεοῦ»3.Ἡ κάθαρση εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Διδάσκει ὁ Γέροντας: «Καταλάβατε λοιπόν, πῶς οἱ κακές μας σκέψεις, ἡ κακή μας διάθεση ἐπηρεάζουν τούς ἄλλους;Γι' αὐτό πρέπει νά βροῦμε τρόπο νά καθαρίσομε τό βάθος τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό κάθε κακία.Ὅταν ἡ ψυχή μας εἶναι ἁγιασμένη,ἀκτινοβολεῖ τό καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά τήν ἀγάπη μας χωρίς νά λέμε λόγια.


Βέβαια,αὐτό στήν ἀρχή εἶναι λίγο δύσκολο.Θυμηθεῖτε τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἔτσι ἦταν ἡ ἀρχή καί γι' αὐτόν.
Ἔλεγε μέ πόνο: «Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ'ὅ οὐ θέλω κακόν, τοῦτο πράσσω» (Ρωμ.7,19). Καί στή συνέχεια: «Βλέπω ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καί αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 23-24).
Ἦταν πολύ ἀδύνατος τότε καί δέν μποροῦσε νά κάνει τό καλό, ἐνῶ τό ἐπιθυμοῦσε καί τό ὀρεγότανε. Αὐτά τά ἔλεγε στήν ἀρχή. Κι ὅταν, λοιπόν, ἔτσι σιγά σιγά δόθηκε στήν ἀγάπη καί στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, βλέποντας τίς διαθέσεις του ὁ Θεός εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν καί ἐσκήνωσεν ἐν αὐτῷ ἡ θεία χάρις.
Ἔτσι κατόρθωσε νά ζεῖ τόν Χριστό. Μπῆκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέσα του κι αὐτός πού ἔλεγε,«δέν μπορῶ νά κάνω τό καλό, ἐνῶ τό ἐπιθυμῶ», κατόρθωσε, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, νά γίνει ἀνίκανος γιά τό κακό.
Πρῶτα ἦταν ἀνίκανος νά κάνει τό καλό,μετά πού ἦλθε ὁ Χριστός μέσα του ἔγινε ἀνίκανος νά κάνει τό κακό.Καί φώναζε μάλιστα: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ,ζῇ δέν ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Τό ἔλεγε, τό κήρυττε μέ καύχηση, ὅτι «ἔχω τόν Χριστό μέσα μου», ἐνῶ πρωτύτερα ἔλεγε: «Ἤθελα νά κάνω τό καλό, ἀλλά δέν μποροῦσα». Ποῦ πῆγε τό «ταλαίπωρος ἐγώ ὁ ἄνθρωπος...»; Πάει! Ἡ χάρις μέσα του ἐτελείωσε τό ἔργο της. Ἀπό ταλαίπωρος ἔγινε χαριτωμένος. Τόν ἐπλήρωσε ἡ χάρις, ἀφοῦ πρίν ταπεινώθηκε»4.


Ὅταν κανείς πληρωθεῖ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τότε δέν μπορεῖ νά ἁμαρτήσει. Αὐτή εἶναι ἡ φυσική κατάσταση γιά τόν ἄνθρωπο: νά μήν ἁμαρτάνει ἀλλά νά «κατατρυφᾶ τοῦ Θεοῦ»5.Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής καί κρυστάλλινος: «Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ͵ ὅτι σπέρμα Αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν͵ ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται»6.
Αὐτά λέγει ἀκριβῶς καί τό στόμα τοῦ Γέροντα: «Ὅλοι μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γινόμαστε ἀνίκανοι πρός κάθε ἁμαρτία.Καθιστάμεθα ἀνίκανοι, διότι μέσα μας ζεῖ ὁ Χριστός. Εἴμαστε πλέον ἱκανοί μόνο γιά τό καλό.
Ἔτσι θ' ἀποσπάσομε τήν χάρι τοῦ Θεοῦ,θά καταστοῦμε ἔνθεοι. Ἅμα δοθοῦμε κατά κεῖ, ἅμα δοθοῦμε στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα θά μεταβληθοῦν, ὅλα θά μεταστοιχειωθοῦν, ὅλα θά μεταποιηθοῦν,ὅλα θά μετουσιωθοῦν. Ὁ θυμός, ἡ ὀργή,ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, ἡ ἀγανάκτηση, ἡ κατάκριση, ἡ ἀχαριστία, ἡ μελαγχολία,ἡ κατάθλιψη, ὅλα θά γίνουν ἀγάπη, χαρά,λαχτάρα, θεῖος ἔρως. Παράδεισος!»7.


Τά πάθη δέν τά πολεμᾶμε,δίδασκε ὁ Γέροντας,ἀλλά τά μεταμορφώνουμε σέ δυνάμεις πού ἐργάζονται τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον,περιφρονώντας τό κακό.Τά πάθη δέν εἶναι παρά ἡ ὄχι σωστή χρήση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος δέν καλεῖται νά νεκρώσει αὐτές τίς δυνάμεις ἀλλά νά τίς λειτουργήσει σωστά, σύμφωνα μέ τίς προδιαγραφές τοῦ κατασκευαστῆ του, δηλ. τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ θυμός καί ἡ ἐπιθυμία δέν πρέπει νά καταστραφοῦν καί νά ἐκλείψουν.
Πρέπει νά χρησιμοποιηθοῦν γιά νά κινηθοῦμε ἀγαπητικά μέ ὁρμή, δύναμη,ἐπιθυμία καί λαχτάρα πρός τόν Χριστό μας.
Ἄν νεκρωθοῦν τότε πῶς θά μπορέσουμε νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο;Ὁ Γέροντας δίδασκε αὐτήν τήν μεταμόρφωση τῶν παθῶν σέ Θεῖο ἔρωτα. Ὁ Θεῖος ἔρωτας, πού ἀναπτύσσεται διά τῆς πνευματικῆς μελέτης καί τῆς προσευχῆς,καθαρίζει τήν ψυχή ἀναίμακτα καί ἄκοπα.
Νά πῶς τό ἔλεγε ἀκριβῶς: «Ἡ ψυχή ἁγιάζεται καί καθαίρεται μέ τήν μελέτη τῶν λόγων τῶν Πατέρων, μέ τήν ἀποστήθιση ψαλμῶν, ἁγιογραφικῶν χωρίων, μέ τήν ψαλτική, μέ τήν εὐχή...
Εἶναι δύο δρόμοι πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν Θεό,ὁ σκληρός καί κουραστικός μέ τίς ἄγριες ἐπιθέσεις κατά τοῦ κακοῦ καί ὁ εὔκολος μέ τήν ἀγάπη. Ὑπάρχουν πολλοί πού διάλεξαν τό σκληρό δρόμο καί «ἔχυσαν αἷμα, γιά νά λάβουν Πνεῦμα», ὥσπου ἔφθασαν σέ μεγάλη ἀρετή.
Ἐγώ βρίσκω ὅτι πιό σύντομος καί σίγουρος δρόμος εἶναι αὐτός μέ τήν ἀγάπη. Αὐτόν ν'ἀκολουθήσετε κι ἐσεῖς.Μπορεῖτε,δηλαδή, νά κάνετε ἄλλη προσπάθεια. Νά μελετᾶτε καί νά προσεύχεσθε καί νά ἔχετε ὡς στόχο νά προχωρήσετε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.
Μήν πολεμᾶτε νά διώξετε τό σκοτάδι ἀπ'τό δωμάτιο τῆς ψυχῆς σας. Ἀνοῖξτε μιά τρυπίτσα, γιά νά ἔλθει τό φῶς, καί τό σκοτάδι θά φύγει. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες. Νά μήν τά πολεμᾶτε, ἀλλά νά τά μεταμορφώνετε σέ δυνάμεις περιφρονώντας τό κακό»8.
Τά πάθη εἶναι σάν τά ἀγκάθια καί πληγώνουν.Δέν «συμφέρει» πνευματικά νά ἐρευνᾶ κανείς τά πάθη του διότι λερώνεται. Νά τί δίδασκε ὁ Γέροντας: « Ὅταν ὁ κῆπος τῆς ψυχῆς σου εἶναι γεμᾶτος ἀγκάθια (πάθη) μή προσπαθεῖς νά τά ξερριζώσεις καί βρίσκεσαι διαρκῶς τραυματισμένος καί μολυσμένος ἀπό τήν ἀσχολία μαζί τους.Δῶσε ὅλη τή δύναμή σου στά λουλούδια τῆς ψυχῆς σου, πότισέ τα, καί τότε τ'ἀγκάθια θά ξεραθοῦν μόνα τους. Καί τό καλύτερο λουλούδι εἶναι ἡ ἀγάπη σου στό Χριστό. Ἄν ποτίσεις αὐτήν καί ἀναπτυχθεῖ ὅλα τά ἀγκάθια μαραίνονται»9.


«Νά καταγίνεσθε», συμβούλευε πάλι,«μέ τά τροπάρια, τούς κανόνες, τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, τό θεῖο ἔρωτα. Ὅλα τ' ἅγια βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Παρακλητική, τό Ὡρολόγιο, τό Ψαλτήρι, τά Μηναῖα περιέχουν λόγια ἅγια, ἐρωτικά πρός τόν Χριστό μας. Νά τά διαβάζετε μέ χαρά καί ἀγάπη καί ἀγαλλίαση.
Ὅταν δοθεῖτε σ' αὐτήν τήν προσπάθεια μέ λαχτάρα, ἡ ψυχή σας θ' ἁγιάζεται μέ τρόπο ἁπαλό, μυστικό χωρίς νά τό καταλάβαίνετε.Οἱ βίοι τῶν ἁγίων, καί πιό πολύ ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου, μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση.
Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ. Ὅλη τήν ἡμέρα μπορεῖτε νά ἐντρυφᾶτε καί ν' ἀπολαμβάνετε τά κατορθώματά τους καί νά μιμεῖσθε τό βίο τους.Οἱ ἅγιοι εἶχαν δοθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στόν Χριστό. Μέ αὐτήν τή μελέτη σιγά σιγά θά ἀποκτήσετε τήν πραότητα, τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη καί ἡ ψυχή σας θά ἀγαθύνεται»10.




______________________________________________________________________________

1Γαλ.5, 24-25.


2Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 385.


3Β΄ Κορ. 7, 1.


4Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 455-456.


5Πρβλ. ΤLG, Ψαλμ. 36, 4: «κατατρύφησον τοῦ Κυρίου͵ καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου».


6Ἰω. 3, 9


7Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 456.


8Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 288-9.


9Θαυμαστά γεγονότα καί συμβουλές τοῦ Γέροντος Πορφυρίου,Ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2006, σελ. 32.


10Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 289-290.





Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Ἀπόσπασμα ἀπό τή μελέτη: Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Ἁγιορείτου
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

hristospanagia3.blogspot.gr
http://anavaseis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8758.html

Δέν ὑπάρχει γλυκύτερο ἀπό τήν προσευχή. Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Δέν ὑπάρχει γλυκύτερο ἀπό τήν προσευχή
Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα είναι μέσα στη βαθειά νύκτα, όταν κοιμούνται όλοι οι άνθρωποι και τα κατοικίδια ζώα, όταν υπάρχη απόλυτη ησυχία , εσύ μόνο να σηκωθής και με θάρρος να συνομιλήσης με τον Κύριο των όλων μας. Είναι γλυκύς ο ύπνος; Αλλά δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα από την προσευχή. Αν συνομιλήσης ιδιαίτερα μαζί Του, πολλά θα μπορέσης να επιτύχης, χωρίς να σε ενοχλή κανείς, ούτε να εμποδίση την προσευχή σου˙ και την ώρα έχεις σύμμαχο για να επιτύχης αυτό που θέλεις.
Αλλά στριφογυρίζεις σε μαλακό στρώμα και διστάζης να σηκωθής; Σκέψου πόσοι μάρτυρες που είναι σήμερα ξαπλωμένοι στη σιδερένια σκάλα, χωρίς να υπάρχη στρώμμα από κάτω, αλλ’ απλωμένα κάρβουνα.

( Εγκώμ. Εις τους Αγ. Πάντας, ΕΠΕ 36, 618-620. PG 50, 711 )

Η ισχυρότερη βοήθεια

Η βοήθεια αυτή ούτε με το χρόνο μαραίνεται, ούτε από την απόστασι του δρόμου εμποδίζεται, αλλά όπου και αν διαμένη κάποιος που έχει παρρησία προς τον Θεό, όπως εσείς, μπορεί από εκεί να ωφελήση πάρα πολύ εκείνους που βρίσκονται μακριά.
( Επιστ 70, Αφθονίω, Θεοδότω…. , ΕΠΕ 38, 132. PG 52, 647 )
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2012/06/blog-post_22.html

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

hristospanagia3.blogspot.gr
http://anavaseis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3027.html

Η Σφαγή των 14.000 Νηπίων (29 Δεκεμβρίου) σε τοιχογραφίες στο Άγιο Όρος

Η Σφαγή των 14.000 Νηπίων σε τοιχογραφίες στο Άγιο Όρος
Ιερά Μονή Ξηροποτάμου
Τοιχογραφία Καθολικού
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (λεπτομέρεια)
.

.Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας
Τοιχογραφία Καθολικού
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (τμήμα)..

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα
Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι.
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων.

Μπάτε σκύλοι αλέστε το Τaxis - Έκλεψαν τα e-mails 2.000.000 ανυποψίαστων πολιτών και τα πουλούσαν σε εταιρίες ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ;;;

Μπάτε σκύλοι αλέστε το Τaxis - Έκλεψαν τα e-mails 2.000.000 ανυποψίαστων πολιτών και τα πουλούσαν σε εταιρίες ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ;;;

Τά συγγράμματα τοῦ Γέροντος. Τό ἅγιο τέλος του. Ἱερομόναχος Ἠλίας Τσιορούτσα. Τελευταῖο

Τά συγγράμματα τοῦ Γέροντος
Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

π. Κωνσταντίνου Γαλερίου

Ὁ Γέροντας ἔγραψε ἕξι βιβλία.
1.Κατά τῆς πορνείας.
2.Κατά τῆς ἀγοραπωλησίας τοῦ ἀνθρώπου.
3. Ἡ φροντίδα γιά τήν σωτηρία μας.(Διατριβή γιά τήν παραλαβή τοῦ πτυχίου του).
5. Οἱ λειτουργικές πράξεις τοῦ Ἁγίου Βήματος, καί
6.Ἀναμνήσεις ἀπό τίς φυλακές.
Ὅλα αὐτά τά ἔγραψε τίς νύκτες, ὅταν οἱ ἄλλοι ἐκοιμοῦντο. Τό πρωΐ, ὅταν ἡ πρεσβυτέρα καί τά παιδιά του ἐσηκώνοντο, τόν εὕρισκαν ἀκόμη νά γράφη.
Τό βιβλίο του. " Ἡ φροντίδα γιά τήν σωτηρία μας" δημοσιεύθηκε τό 1993 ἀπό τίς ἐκδόσεις ΕΛΠΙΣ, ἐνῶ τό ἔργο του. "Ἀναμήσεις ἀπό τίς φυλακές" ἐκτυπώθηκε ἀπό τυπογραφεῖο τῆς ἐπαρχίας Ἄρντζες τό ἔτος 1998.
Ὅταν ἦτο φυλακισμένος τέτοια ἔργα ἀπαγορευόταν νά κυκλοφορήσουν. Στό ἔργο του. "Κατά τῆς ἀγοραπωλησίας τοῦ ἀνθρώπου" ἐλέγχει σκληρά τίς δραστηριότητες τῆς κομμουνιστικῆς ἐξουσίας. Παρ᾿ ὅλα αὐτά, ὅταν κάποτε εὑρισκόταν στήν φυλακή, ἕνας ἀξιωματικός τῆς Ἀσφαλείας τόν ἐκάλεσε καί τοῦ εἶπε. " Ἐδιάβασα τό ἔργο σου. Ὅσα γράφεις, εἶναι ἀληθινά".

Ὅσο καιρό ζοῦσε δέν τά ἔδωσε στούς μαθητές του νά τά διαβάσουν. Μερικοί ἀπό τούς μαθητές του ἦσαν κἄπως ζωηροί δέν ἔδιναν καί πολλή σημασία στίς συμβουλές του. Τότε ἐκεῖνος τούς ἔλεγε: "Δέν θά γνωρίσετε ποτέ ἐμένα. Μπορεῖ αὐτοί πού θά διαβάσουν τά ἔργα μου, νά καταλάβουν κάτι ποιός ἤμουν".

Τό ἅγιο τέλος του

Στίς 8 Ἰουνίου τοῦ 1996 εἶπε στούς μαθητές του πῶς θά τόν ἐνταφιάσουν. "Τά ροῦχα τῆς κηδείας μου τά ἔχω κάτω ἀπό τό κρεββάτι μου, εἶναι ὅλα παλαιά, ἀλλά μέ αὐτά νά μέ ἐνδύσετε. Φέρετρο νά μή μοῦ κάνετε, ἀλλά νά μέ περιτυλίξετε μέ τήν ψάθα μου.
Τούς δύο σταυρούς πού θά βάλετε στόν τάφο μου, τόν ξύλινο καί τόν πέτρινο, ἤδη εἶναι ἕτοιμοι. Ὁμοίως ἔχω ἕτοιμα μερικά κεριά καί πετσετάκια. Ὅταν θά πεθάνω, νά μή μέ κρατήσετε πολύ, ἀλλά νά μέ θάψετε γρήγορα, τήν δεύτερη ἡμέρα.
Τό βράδυ νά μέ φέρετε στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Λαζάρου, ἀλλά νά μή μέ βάλετε ἐπάνω σέ τραπέζι ἤ σέ κάποιο ἄλλο κάθισμα, ἀλλά κάτω στό τσιμέντο, μετά τήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας. Στό κεφάλι μου νά μοῦ ἀνάψετε ἕνα κανδήλι. Ὁ τάφος μου νά εἶναι στήν ἄκρη τῆς λίμνης, μαζί μέ τούς νεκρούς τοῦ λαοῦ καί νά μή τόν περιφράξετε μέ κιγκλίδωμα ἤ κάτι ἄλλο. (Στό Κοιμητήριο τῆς μονῆς Τσερνίκα, θάπτονται, κατά παράδοσιν, καί πολλοί Χριστιανοί ἀπό τό Βουκουρέστι. Αὐτό συμβαίνει καί σ᾿ ἄλλα μοναστήρια πού εἶναι δίπλα σέ οἰκισμούς).
Στίς 2 Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ἔγραψε τήν διαθήκη του. Ἰδού τό περιεχόμενό της.
"Στό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Ἐγώ ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὁ ταπεινός ἱερομόναχος Ἠλίας, στήν ἡλικία τῶν 87 ἐτῶν ἔχοντας πλήρη διαύγεια τοῦ νοῦ καί τήν ὀρθόδοξη πίστι ἀκλόνητη μέσα μου, μέ φόβο Θεοῦ καί τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, μέ ταπείνωσι καί σεβασμό ἀπέναντι στούς ἀνωτέρους μου καί ἀδελφούς μου ἱερεῖς, μέ πολλή ἐπαγρύπνησι σκεπτόμενο;ς τό ἐρχόμενο τέλος μου καί προπαντός τήν ἀπολογία μου, ἔγραψα αὐτή τήν Διαθήκη μέ προσευχή καί δάκρυα, ὅπως εἶναι γραμμένη στήν συνέχεια:
•Νά μοῦ ἑτοιμασθῆ ὁ πιό ἀπέριττος καλογερικός τάφος, νά εἶμαι περιτυλιγμένος μέ τό ψαθί μου, τό παλιότερο στρῶμα πού εἶχα στήν ζωή μου.
•Νά μεταφερθῶ στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Λαζάρου καί νά τοποθετηθῶ στό δάπεδο, ἐνῶ τήν δεύτερη ἡμέρα νά μοῦ διαβάση μόνο ἕνας ἱερεύς τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ὅποιος θέλει.
•Ὁ τάφος μου νά εἶναι κάτω, κοντά στό νερό τῆς λίμνης, δίπλα στούς τάφους τῶν ἄλλων Χριστιανῶν.
•Ὁ κόσμος πού βλέπετε ἐδῶ, αὐτοί νά μοῦ ἀνοίξουν τόν τάφο.
•Μέ καλογερική καί ἀδελφική ὑπόσχεσι, μέ ὅρκο καί μέ τήν γλῶσσα τοῦ θανάτου σᾶς ἀφήνω καί σᾶς παρακαλῶ νά ἐκτελέσετε τά παρακάτω ἀπαρεγκλίτως.
•Τό κελλί μου μέ ὅ,τι περιέχει μέσα νά δοθῆ σ᾿ ἕνα ἀδελφό, ὅπως θά ἀποφασίση ἡ ἀξιότιμη Γεροντία μαζί μέ τόν ἡγούμενο.
•Χρήματα δέν ἐζήτησα ἀπό τόν λαό καί δέν θά βρῆτε οὔτε ἕνα λεπτό.
•Ἀπό τήν νεότητά μου προσέφερα στά μοναστήρια, στίς σκῆτες καί στίς ἐκκλησίες τῶν ἐνοριῶν πολύ λίγα πράγματα, ἐνῶ ὁ λαός πολύ περισσότερα καί μέ πολλή ἀγάπη.
•Κατά τήν τάξι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅποιος ἀπό τούς Χριστιανούς θέλει, ἄς μέ γράψη στόν κατάλογο τῶν ὀνομάτων τῶν νεκρῶν γιά μνημόνευσι.
•Γιά τελευταία φορά γονατίζω μέ δάκρυα καί ταπείνωσι μπροστά στά πόδια τῶν ἀδελφῶν μου ἱερομονάχων καί μοναχῶν. Μέ ξέρουν οἱ ἀδελφοί, μέ γνωρίζει ὁ λαός, ὅτι δέν προσέβαλα καί δέν ἐλύπησα κανέναν.
Γι' αὐτούς οἱ ὁποῖοι μ᾿ ἐμίσησαν, μ᾿ ἐδίωξαν, μέ ὕβρισαν, προσεύχομαι πάντοτε νά τούς συγχωρέση ὁ Θεός.
Συνεχώρησα καί συγχωρῶ αὐτούς πού μ᾿ ἔδιωξαν ἀπό τό Ἅγιο Βῆμα, τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πάσχα.
Συνεχώρησα καί συγχωρῶ αὐτούς πού μέ γελοιοποίησαν καί ἔτριζαν τά δόντια τους ἐναντίον μου.
Συνεχώρησα καί συγχωρῶ αὐτούς πού μέ λιθοβόλησαν.
Συνεχώρησα καί συγχωρῶ αὐτούς πού μέ ραδιουργίες μέ κατήγγειλλαν στίς Ἀρχές καί μ᾿ ἔριξαν στίς φυλακές.
Ὅπως ὁ καθένας μας, εἶδα τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, τό ἔργο τῶν Ἀγγέλων, τό ἔργο τῶν Ἁγίων, τό ἔργο τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν γεμᾶτα μέ σημεῖα καί θαύματα. Καί σέ μένα τόν πιό εὐτελῆ καί ταπεινό μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ὅσα ἐζήτησα καί περισσότερο ἀπ᾿ αὐτά.
Ἔγραψα ἕξι βιβλία.
1.Κατά τῆς πορνείας.
2.Κατά τῆς ἀγοραπωλησίας τοῦ ἀνθρώπου.
3. Ἡ φροντίδα γιά τήν σωτηρία μας.(Διατριβή γιά τήν παραλαβή τοῦ πτυχίου του).
5. Οἱ λειτουργικές πράξεις τοῦ Ἁγίου Βήματος, καί
6.Ἀναμνήσεις ἀπό τίς φυλακές.
Εἶναι ὅλα χειρόγραφα καί διατηροῦνται ἀπό τόν π. Νικόλαο Τανάσε τῆς ἐνορίας Βάλεα Πλόπου.
Παρακαλῶ ὅλους σας νά μή δώση κανείς χρήματα γιά τόν ἐνταφιασμό μου.
Τέλος, παρακαλῶ νά μέ συγχωρέσετε. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλεησέ με καί συγχώρεσέ με. Ἀμήν. Ἔλεος καί συγχώρησι!
Ἐγώ εἶμαι ὁ ἱερομόναχος Ἠλίας ὁ ἁμαρτωλός. Ὀκτώβριος τοῦ 1996.
Ὁ π. Ἠλίας ἐγνώριζε ἀπό πρίν τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του. Ἕνας μαθητής του, ὁ Κωνσταντῖνος, ἀπό τό Βουκουρέστι, διηγεῖται. "Στίς 26 Δεκεμβρίου 1996 ἤμουν στόν Γέροντα. Ἦτο πολύ ἀδύνατος. Μοῦ εἶπε ὅτι δέν ἔχει φάει σχεδόν τίποτε ὁλόκληρη τήν περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων.
Συνωμίλησα μαζί του περίπου μία ὥρα. Πρίν ἀναχωρήσω τοῦ εὐχήθηκα. "Νά δώση ὁ Θεός καί πάλι τήν ὑγεία σου, Γέροντα, καί γιά πολλά ἀκόμη χρόνια".Ὁ Γέροντας μ᾿ ἐκύτταξε καί μοῦ εἶπε. "Ναί, ἀλλά πῶς τό λέγεις ἐσύ, ἐάν ἔλθη τό βιβλίο νά γραφτῶ γιά μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες; Δέν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια!" Καί ἀκριβῶς μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες, δηλ. στίς 8 Ἰανουαρίου 1997 ἐκοιμήθη ὁ Γέροντας.
Λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τόν θάνατό του ἐκάλεσε τόν ἀποθηκάριο τῆς Μονῆς, τοῦ ἔδωσε ὅ,τι εἶχε στό κελλί του (λίγο ρύζι, λάδι καί παξιμάδι) καί τοῦ εἶπε: "Ἀπό τώρα δέν θά ἔχω ἀνάγκη ἀπ᾿ αὐτά, ἐπειδή σέ λίγες ἡμέρες θά πεθάνω!"
Στίς 5 Ἰανουαρίου 1997 ἔγραψε σ᾿ ἕνα σημείωμα καί τό ἔβαλε σέ μιά περίοπτη θέσι γιά νά τό διαβάσουν ὅλοι οἱ μοναχοί. Ἔγραφε. "Ἀδελφοί μου, ἐγώ πεθαίνω, ἐλᾶτε νά συμφιλιωθοῦμε". Τήν ἴδια ἡμέρα ἐζήτησε συγχώρησι ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τόν Ἐκκλησιαστικό.
Ἡ 8η Ἰανουαρίου συνέπεσε νά εἶναι Τετάρτη. Τήν ἡμέρα αὐτή στό μοναστήρι Τσερνίκα τελεῖται τό Ἅγιο Εὐχέλαιο. Ἡ Ἑλένη, μιά μαθήτριά του, ἦλθε ἀπό τό πρωΐ στόν Γέροντα, τοῦ φίλησε τό χέρι κι ἐκεῖνος τῆς εἶπε. "Πήγαινε στήν ἐκκλησία, στό Ἅγιο Εὐχέλαιο καί μετά νά ἔλθης ἀπό μένα, διότι σήμερα πρέπει νά ἀναχωρήσω".
Μετά τό Εὐχέλαιο, μαζί μέ δύο ἄλλες μαθήτριές του, ἐπέστρεψαν στόν Γέροντα. Τόν εὑρῆκαν νά κάθεται σ᾿ ἕνα κάθισμα, μπροστά ἀπό τό κελλί του καί συνωμίλησαν μαζί του. Τούς εἶπε πολλές φορές: "Βλέπω ἕνα μεγάλο φῶς, βλέπω ἕνα μεγάλο φῶς!" Οἱ κοπέλλες, ἀκούοντας αὐτά τά λόγια του, ἄρχισαν νά διαβάζουν προσευχές.
Μεταφέρθηκε μέσα στό κελλί του, ὅπου μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἐξέπνευσε καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Χριστό, πού ἀγάπησε καί ἐργάσθηκε μέχρι τήν ὁσία κοίμησί του. Ἀπέθανε κρατῶντας ἀναμμένο τό κερί στό χέρι του. Ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τήν προηγούμενη ἡμέρα. Τό πρόσωπό του ἦτο λαμπρό μέχρι τήν στιγμή πού τόν ἔβαλαν στόν τάφο.
Ἐνταφιάσθηκε, ὅπως τό ἐζήτησε, χωρίς φέρετρο, τυλιγμένος μέ τήν ψάθα του. Κατά τήν ὥρα πού μετέφεραν τό σκήνωμα του στό Κοιμητήριο, ἔβγαινε ἀπό τό σῶμα του μία θαυμάσια εὐωδία, ὅπως ὡμολόγησαν πολλοί Χριστιανοί καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού τόν ἐνεταφίασαν.
Ἡ ταπείνωσις ἦτο ἐκείνη πού τόν συνώδευσε μέχρι τό κατώφλιο τοῦ θανάτου του. Ἰδού τί γράφθηκε ἐπάνω στόν τάφο του καί στόν ξύλινο σταυρό. "Ἐπέρασα αὐτή τήν ζωή μέ φαινομενική καλωσύνη καί μέ πολλή κακία". Τά λόγια αὐτά τά ἔγραψε ὁ ἴδιος καί ζήτησε νά γραφθοῦν στόν τάφο καί στόν σταυρό του.
Ὅσιε Γέροντα Ἠλία, παρακάλεσε τόν Θεό καί γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς!

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια
Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
Ἁγίου Ὅρους Ἄθω
2002
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις

Εκκλησιαστική και πολιτική Πρωτοχρονιά. Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος

Εκκλησιαστική και πολιτική Πρωτοχρονιά
Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Χατζηκυριακείου Ιδρύματος Πειραιώς

30-12-2012
Mιά εσφαλμένη αντίληψη, πού κυκλοφορεί ιδίως αυτές τίς ημέρες του ιερού δωδεκαημέρου, αγαπητοί μου, είναι ηυιοθέτηση της 1ης Ιανουαρίου ως (πολιτικής) πρωτοχρονιάς, ως αρχή του νέου πολιτικού έτους. Ας δούμε,όμως, πώς όντως έχουν τά πράγματα.
Σύμφωνα με τό συναξάριο, την 1η Ιανουαρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την Δεσποτική εορτή της Περιτομής του Χριστού και την μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Βασιλείου αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας του Μεγάλου και Ουρανοφάντορος. Βλέπουμε, λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι δέν γίνεται καμμιά μνεία,καμμία αναφορά γιά πρωτοχρονιά καί αρχή του νέου έτους. Καί τότε πώς προέκυψε νά εορτάζουμε τήν 1η Ιανουαρίου ως αρχή του νέου έτους; θά ρωτούσε κάποιος. Δυστυχώς, αγαπητοί μου, είναι κατάλοιπο της ειδωλολατρείας.

Σύμφωνα μέ τόν Όσιο Νικόδημο τόν Αγιορείτη, ο Ρωμαίος βασιλιάς Νουμάς ονόμασε τόν μήνα αυτό Ιανουάριο πρός τιμή του ψευδοθεού Ιανού.Αυτός ο ψευδοθεός Ιανός κατά μία εκδοχή ήταν ένα τετράμορφο άγαλμα, το οποίο απεικόνιζε τίς τέσσερεις εποχές του χρόνου.
Άλλοι έγλυφαν τό δεξί του χέρι, στό οποίο κρατούσε ή ένα κλειδί, τό οποίο δήλωνε τήν άνοιξη καί τήν αρχή του χρόνου, ή τό στοιχείο «τ», καί άλλοι έγλυφαν τό αριστερό του χέρι, στό οποίο κρατούσε τό στοιχείο «ξε», τό οποίο δήλωνε τίς 365 ημέρες του χρόνου.
Κατά τήν άλλη εκδοχή ο ψευδοθεός Ιανός παρουσιάζεται μέ δύο πρόσωπα, από τά οποία τό μέν γηραλέο σημαίνει τό παλαιό έτος, πού έληξε, τό δέ νέο τόν χρόνο, πού ήδη άρχισε. Άλλοι πάλι λένε ότι τό ένα πρόσωπο παριστάνει τόν ψευδοθεό Ιανό καί τό άλλο τόν Κρόνο, τόν οποίο ο Ιανός παρέλαβε συμβασιλέα[1].

Καταλαβαίνουμε,λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι ο εορτασμός της 1ης Ιανουαρίου ως πολιτικής πρωτοχρονιάς είναι ειδωλολατρικό έθιμο.
Η Εκκλησία μας έχει καθορίσει τήν 1ηΣεπτεμβρίου νά εορτάζεται ως αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους. Πολλοί από τούς ύμνους, τούς οποίους ακούμε εκείνη τήν ημέρα, είναι αφιερωμένοι στόν νέο,τόν καινούργιο χρόνο. Η Εκκλησία μας δέν εορτάζει πρωτοχρονιά τήν 1ηΙανουαρίου. Η Εκκλησία μας εορτάζει πρωτοχρονιά τήν 1η Σεπτεμβρίου.
Τότε, λοιπόν, πρέπει νά εορτάζουμε τόν καινούργιο χρόνο καί τότε πρέπει νά ευχόμασθε «ευλογημένο καί σωτήριο χρόνο». Στό συναξάριο της 1ηςΣεπτεμβρίου διαβάζουμε: «Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του νέου έτους». Ίνδικτος ή Ινδικτιών στά Λατινικά σημαίνει ορισμός, επινέμηση, δηλαδή μερισμός του χρόνου. Πρέπει νά γνωρίζουμε, αγαπητοί μου, ότι η Εκκλησία εορτάζει τήν 1η Σεπτεμβρίου τήν Ινδικτιώνα γιά τρία αίτια˙

Πρώτον, επειδή αυτή είναι η αρχή του χρόνου. Γι’ αυτό καί αυτή τιμόταν πολύ από τούς παλαιούς Ρωμαίους από αρχαιοτάτων χρόνων.

Δεύτερον, επειδή αυτή τήν ημέρα πήγε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στή συναγωγή των Ιουδαίων καί τού δόθηκε τό βιβλίο του Προφήτου Ησαΐου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τό οποίο, αφού άνοιξε ο Κύριος, βρήκε αμέσως τό χωρίο εκείνο, δηλαδή τήν αρχή του 61ουκεφαλαίου του Προφήτου Ησαΐου, στό οποίο είναι γραμμένα γι’ Αυτόν τά εξής λόγια: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ˙ ου ένεκεν έχρισέ με˙ ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει˙ κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν»[2].
Αφού διάβασε ο Κύριος αυτά τά λόγια, πού σχετίζονταν μέ Αυτόν, ασφάλισε τό βιβλίο καί τό έδωσε στόν υπηρέτη˙ έπειτα, αφού κάθισε, είπε στόν λαό «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της προφητείας ταύτης εις τά ώτα υμών»[3]˙ γι’ αυτό ο λαός,πού άκουγε αυτά, θαύμαζε γιά τά χαριτωμένα λόγια, τά οποία έβγαιναν από τό στόμα Του, όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Υπάρχει καί τρίτη αιτία, γιά τήν οποία η Εκκλησία του Χριστού κάνει τήν 1η Σεπτεμβρίου τήν ενθύμηση της Ινδίκτου καί εορτάζει τήν αρχή του νέου χρόνου. Μέσω της υμνωδίας καί της ικεσίας, τήν οποία προσφέρουμε στόν Θεό σ’ αυτή τήν εορτή, νά γίνει ο Θεός ίλεως σ’ εμάς, νά ευλογήσει τόν νέο χρόνο, νά μας τόν χαρίσει ευτυχή καί γεμάτο από όλα τά σωματικά αγαθά, νά φωτίσει τίς διάνοιές μας ώστε νά περάσουμε όλο τόν χρόνο καθαρώς καί μέ αγαθή συνείδηση καί νά ευαρεστήσουμε τόν Θεό μέ τήν φύλαξη των εντολών Του καί έτσι νά τύχουμε των ουρανίων καί αιωνίων αγαθών.
Επιπλέον, ο Σεπτέμβριος λέγεται αρχή του χρόνου, διότι, κατά τή διάρκεια αυτού του μηνός,ως επί τό πλείστον, παύει μέν η γη από τό νά γεννά τούς καρπούς, αρχίζει δέ πάλι νά συλλαμβάνει κατά κάποιον τρόπο καί νά εγκυμονεί άλλους νέους καρπούς.Τέλος, είναι γνωστό ότι Σεπτέμβριος ήταν όταν οι υιοί Ισραήλ κυρίευσαν τήν γη της επαγγελίας. Γι’ αυτό κατ’ αυτόν άρχισαν νά γεωργούν τήν γη[4].


[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2002, σ. 9.
[2] Λκ. 4, 18-19.
[3] Λκ. 4, 21.
[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Α΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 45-49.

Η παραποίηση του Μεγάλου Θεολόγου και Πατρός της Εκκλησίας Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος

Η παραποίηση του Μεγάλου Θεολόγου και Πατρός της Εκκλησίας Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας
Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος30-12-2012 εφημέριος Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Χατζηκυριακείου Ιδρύματος Πειραιώς

Εν Πειραιεί 30-12-2012
Τήν1η Ιανουαρίου μαζί με την Περιτομή του Χριστού εορτάζουμε καί τήν μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Βασιλείου, αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας του Μεγάλου και Ουρανοφάντορος.
Ο Μέγας Βασίλειος ήκμασε κατά τούς χρόνους του βασιλέως Ουάλεντος τό 364 μ.Χ., πρός τόν οποίο μέ παρρησία ομολόγησε τήν ορθόδοξη πίστη καί τόν ήλεγξε, επειδή έπεσε στήν κακοδοξία των Αρειανών καί μέ άγριο καί θηριώδη τρόπο κακοποιούσε καί πολεμούσε τίς Εκκλησίες των Ορθοδόξων.
Αυτός, λοιπόν, από μέν τόν πατέρα του ήταν Μαυροθαλασσίτης, από δέ τήν μητέρα του ήταν Καππαδόκης, δηλαδή από τήν λεγομένη Καραμανία. Όσον αφορά τούς λόγους καί τήν παιδεία υπερέβαλε όχι μόνο τούς ελλογίμους του καιρού του, αλλά ακόμη καί τούς παλαιούς φιλοσόφους, διότι,αφού διήλθε κάθε είδος παιδείας, σέ κάθε μία από αυτή απέκτησε καί τήν εξουσία καί τή νίκη. Επίσης, ήσκησε καί τήν πρακτική φιλοσοφία καί μέ τήν πράξη ανέβηκε καί στήν θεωρία των όντων˙ καί από αυτή ανέβηκε καί στόν θρόνο της αρχιερωσύνης.
Όταν έγινε αρχιερεύς έδωσε πολλούς αγώνες ο μακάριος γιά τήν ορθόδοξη πίστη, διότι μέ τήν σταθερότητα καί γενναιότητα του φρονήματός του κατέπληξε τόν έπαρχο Μόδεστο. Μέ τούς ορθοδόξους λόγους, πού συνέγραψε, κατεβρόντησε τά φρονήματα των κακοδόξων, ρύθμισε τήν κατάσταση των ηθών, θεμελίωσε τίς γενικές αρχές καί ρύθμισε τήν πρακτική ζωή του ορθοδόξου μοναχισμού. Ανίδρυσε την γνωστή Βασιλειάδα.
Έγραψε τήν γνωστή σέ όλους μας Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, η οποία τελείται δέκα φορές τό χρόνο, δίδαξε τήν ασκητική φιλοσοφία,σαφήνισε τήν γνώση των όντων καί, γιά νά συντέμνουμε τόν λόγο, αφού οδήγησε ο άγιος τήν λογική ποίμνη του Χριστού στήν σωτηρία μέ τήν αρετή, εξεδήμησε πρός Κύριον σέ ηλικία μόλις 49 ετών (330-379 μ.Χ.).

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν κατά τόν χαρακτήρα του σώματος πολύ ψηλός, ξηρός καί ολιγόσαρκος˙ ήταν μελανός στό πρόσωπο, τό οποίο είχε σύμμικτο καί μέ ωχρότητα. Ήταν μακρομύτης, είχε στρογγυλά φρύδια καί τό δέρμα πάνω από τά φρύδια τό είχε συμμαζεμένο˙ έμοιαζε μέ συλλογιζόμενο άνθρωπο, πού πρόσεχε πολύ τόν εαυτό του. Τό πρόσωπό του τό είχε λίγο ζαρωμένο μέ λίγες χαρακές.
Είχε μακρυές τίς παρειές καί τούς μήνιγγες γεμάτους από τρίχες γυρισμένες σέ σχήμα κύκλου. Φαινόταν στήν επιφάνεια ότι είχε κουρεμένες τίς τρίχες˙ τό γένι του είχε αρκετά μακρύ καί τίς τρίχες αναμεμιγμένες, δηλαδή μαύρες μαζί μέ άσπρες[1].

Τά όσα αναφέρθηκαν παραπάνω γιά τόν ουρανοφάντορα του Χριστού, τόν ένσαρκο άγγελο,τόν Μέγα Βασίλειο καταδεικνύουν τήν μεγάλη αλλοτρίωση καί ακόμη μεγαλύτερη διαστρέβλωση, πού έχει επιφέρει τό κοσμικό καί ουμανιστικό πνεύμα της Δύσεως σέ όλο τόν κόσμο, σχετικά μέ τήν αγιασμένη μορφή του Μεγάλου Βασιλείου.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της συγχύσεως, πού επικρατεί στόν δυτικό κόσμο γιά τόν Μέγα Βασίλειο, είναι καί μιά σφιγμομέτρηση, πού έγινε μέσα στίς εορτές, από δημοσιογράφους στήν άθεη Γαλλία, κατά τήν οποία ρωτούσαν τά παιδιά˙ «ποιό είναι τό πραγματικό όνομα του Μεγάλου Βασιλείου; Santa Claus, Pere-Noël ή Saint Nicolas»; Τά παιδιά, βέβαια, χωρίς νά γνωρίζουν τήν αλήθεια,έδιναν τίς δικές τους απαντήσεις.

Είναι θλιβερή καί εξοργιστική η εικόνα, πού προβάλλουν τά ποικίλα οικονομικά συμφέροντα,παρουσιάζοντας τόν Άγιο σέ οικτρές γελοιογραφίες ως διαφημιστή των πλέον ευτελών προϊόντων της ανθρώπινης βιομηχανίας.
Ο Άγιος παρουσιάζεται χοντρός,γελαστός, κρατώντας καί διαφημίζοντας ξυριστικές διάφορα προϊόντα (λεπίδες, αρωματικά σαπούνια, καπνοσύριγγες, κινητά κ.ά). Ω άθλιε κόσμε, πού θέλεις νά καταβιβάσεις τούς Αγίους από τό ύψος της αγιότητάς τους καί νά τούς μεταβάλεις σέ πλασιέ των προϊόντων σου!
Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ,αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π.Θεόδωρο Ζήση[2],«ο παραποιημένος αυτός Αγιοβασίλης μαζί μέ τό χριστουγεννιάτικο δένδρο αποτελούν τό ξενόφερτο εορταστικό δίδυμο, τήν ξενόφερτη δυάδα, πού κατέκλυσε τήν ελληνική αγορά καί τά ελληνικά σπίτια.
Ο εισαγόμενος αυτός Αγιοβασίλης, τήν εμφάνιση του οποίου τελειοποίησαν στά εργαστήριά τους οι διαφημιστές της Coca-Cola καί είναι πανταχού παρών κατά τό εορταστικό δωδεκαήμερο, δέν έχει σχέση από πλευράς εμφανίσεως καί συμπεριφοράς μέ τόν αληθινό Άγιο Βασίλειο, τόν αρχιεπίσκοπο Καισαρείας της Καππαδοκίας, τόν Μεγάλο Άγιο, Πατέρα καί Θεολόγο της Εκκλησίας.
Αυτός ήταν ασκητής, λιτοδίαιτος,μέ καλογερική ασκητική εμφάνιση καί κουβαλούσε ως δώρα, κατά τήν λαϊκή παράδοση, στό ασκητικό τρίχινο σακκίδιό του αγαθά παιδείας, ‘χαρτί καί καλαμάρι’, καί όχι καταναλωτικά υλικά αγαθά, τρόφιμα καί παιχνίδια.

Τό πιό εξωφρενικό, όμως, γιά τόν ανόητο καί παράλογο μιμητισμό πολλών Νεοελλήνων είναι ότι ο χονδρουλός, εισαγόμενος από τήν Ευρώπη, Άγιος δέν είναι ο Άγιος Βασίλειος, αλλά ο Άγιος Νικόλαος των Δυτικών (Saint Nicolas =Santa Claus), ο οποίος, επειδή οι Ευρωπαίοι εορτάζουν από πολύ νωρίς τά Χριστούγεννα, από τίς αρχές Δεκεμβρίου,πού είναι καί η εορτή του (6 Δεκεμβρίου), λόγω της γνωστής απλοχεριάς καί φιλανθρωπίας του, επεκτείνει τήν αγαθοποιό δράση του μέχρι τά Χριστούγεννα,διανέμοντας δώρα σέ όλους, είναι ο Pere-Noël, ο πατέρας των Χριστουγέννων.
Τά Χριστούγεννα σταματά η δράση του Αγίου Νικολάου στή Δύση. Εμείς τόν πήραμε,του αλλάξαμε όνομα καί τόν βάλαμε νά φυγαδεύσει καί νά διώξει τόν δικό μας Αγιο Βασίλειο, του οποίου έκλεψε τό όνομα καί παραμόρφωσε τήν εμφάνιση καί τήν συμπεριφορά του».


[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2002, σσ. 9-13.
[2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Τό χριστουγεννιάτικο δένδρο˙ ξενόφερτο καί αντιχριστιανικό, Σειρά‘Καιρός’ θέματα εκκλησιαστικής επικαιρότητος 15,
Θεσσαλονίκη2000, σσ. 11-12.

Μιχαήλ Χούλης, Το μυστήριο του Θεανθρώπου και οι ορθολογιστικές παρανοήσεις του

Το μυστήριο του Θεανθρώπου και οι ορθολογιστικές παρανοήσεις του


Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου


Πολλοί ερευνητές και διανοούμενοι, εκτός Χριστιανικού πνεύματος και με μόνο τις γνωσιολογικές και φιλολογικές τους ικανότητες, προσπάθησαν να εξηγήσουν ποιος ήταν και τι έκανε ο Ιησούς, αλλά, όταν σκόνταψαν στον ‘θεμέλιο λίθο’ και την ‘ακρογωνιαία πέτρα’ που λέγεται ‘Υιός του Θεού,’ ή τον απέρριψαν (ορθολογιστές, αιρετικοί, άθεοι κ.λπ.), ή κατά τη διάρκεια της ζωής τους τον γνώρισαν πνευματικά και εσωτερικά, μεταμελήθηκαν και αναγνώρισαν τη θεότητά Του. Το τελευταίο αυτό συνέβαινε και συμβαίνει σε πολλούς επιστήμονες, άθεους στοχαστές, αγνωστικιστές δημοσιογράφους, μάγους και αποκρυφιστές, που όχι μόνο γνώρισαν και γνωρίζουν και εφαρμόζουν την ομορφιά και τη γλυκύτητα των λόγων Του, αλλά και τον αγκαλιάζουν μαζί με τα καρφιά Του (ο πόνος και η άσκηση της θέλησης είναι αναπόφευκτα σε μια γνήσια μεταστροφή), δεχόμενοι και τις ηθικές θετικές συνέπειες στη ζωή τους, την οικογένειά τους, την εργασία τους, τον κοινωνικό τους περίγυρο.

«Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί …..για να φανούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών» (Λουκ. 2,34-35) αποκαλύπτει ο Θεοδόχος Συμεών, αλλά και στον Ψαλμό 67,19 αναφέρεται: «Στα ψηλώματα ανέβηκες, έπιασες αιχμαλώτους. Απ’ τους ανθρώπους δώρα έλαβες και από τους αποστάτες. Ώστε να κατοικήσουνε κι αυτοί στο Θεό κοντά, στον Κύριο». Ο Χριστός γνώριζε καλά ότι θα πυροδοτήσει μια ατέλειωτη σειρά από αντιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων στο όνομά Του. Και αυτό εννοεί, όταν προφητεύει: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω (μια ψευδή) ειρήνη πάνω στη γη» (Ματθ. 10, 34-36) και ακόμη: «Φωτιά (ζήλο ή αντίθετα μίσος απέναντί μου) ήρθα να βάλω στη γη και τι άλλο θέλω αν τώρα έχει πλέον ανάψει» (Λουκ. 12,49). Πράγματι στο όνομα του Ιησού, και στο τι εκείνος εκφράζει, προξενήθηκαν και προξενούνται στο διάβα των αιώνων σειρά αντιδράσεων και διαφωνιών, τόσο μεταξύ συγγενών και φίλων όσο και μεταξύ διανοουμένων και ιστορικών. Σε μερικές από τις καταγραφείσες αυτές αντιρρήσεις των ορθολογιστών, αγνωστικιστών και αθέων για το πρόσωπό Του, που αρνούνται το Θεανθρώπινο μεγαλείο Του, θα απαντήσουμε ακροθιγώς και απολογητικώς αμέσως παρακάτω:

 Πώς γνωρίζουμε, μας λένε, ότι ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτόν του τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ότι δεν ΤΙΣ ΕΜΑΘΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΑΝ ΜΕΣΣΙΑΣ; Όμως:

α) Υπάρχουν προφητείες που ξεφεύγουν από τον ανθρώπινο έλεγχο. Πώς μπορούσε λ.χ. να καθορίσει ο ίδιος το χωριουδάκι της Βηθλεέμ, στο οποίο γεννήθηκε;

 β) Καθορίστηκε ο χρόνος γέννησής Του πολλούς αιώνες π.Χ. (Γένεση 3,15/49,10), 8 αιώνες π.Χ. (Ησαΐας 7,14) και 6 αιώνες π.Χ. (Δανιήλ 2,45). Θα μπορούσε ο ίδιος να επιλέξει τον ακριβή χρόνο της γέννησής του, εάν δεν ήταν Υιός του Θεού;

 γ)  Μήπως μπορούσε να γνωρίζει το ύψος της χρηματικής τιμής της προδοσίας από τον Ιούδα (Ζαχ. 11,12);

δ) Προφητεύθηκε ο θάνατός Του από τον Δαυίδ (Ψαλμ. 15,10): Μπορούσε να οργανώσει για τον εαυτόν του το χειρότερο είδος θανάτου, για να αποδειχθούν αληθινές οι προφητείες της Π.Δ.; Μα τότε θα ήταν διαταραγμένος ψυχικά, πράγμα όμως που απορρίπτεται από την απαράμιλλη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του,

 ε) Όσοι μάλιστα ισχυρίσθηκαν ότι ήσαν οι αληθινοί Μεσσίες (Θευδάς, Ιούδας Γαυλωνίτης, Βαρκωχέβα) ξεσκεπάστηκαν γρήγορα και θανατώθηκαν, μαζί με πολλούς οπαδούς τους.     

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, συνεχίζουν, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΜΕΣΣΙΕΣ. Γιατί γι’ αυτούς να μην επαληθεύονται, τηρουμένων των αναλογιών, οι προφητείες περί θανάτου κ.λπ. της Π.Δ.;

 α) Είναι τόσες οι λεπτομέρειες που βρήκαν επαλήθευση ΜΟΝΟ στον Χριστό, που ένας Εκδοτικός Οίκος στην Αγγλία προσφέρει σεβαστό χρηματικό ποσό σ’ όποιον ανακαλύψει έστω και έναν άνθρωπο που στο πρόσωπό του επαληθεύεται μικρό και μόνο μέρος των προφητείων της Αγίας Γραφής,

β) Η πιθανότητα σύμπτωσης οκτώ (8) και μόνο προφητειών σε έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μέχρι σήμερα ισούται με 1 προς 1017. Δηλαδή μια πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια. Για να φανταστούμε λίγο αυτή την απίθανη πιθανότητα, χρησιμοποιούμε το εξής παράδειγμα: Ας υποθέσουμε, γράφει ο μαθηματικός Peter Stoner, ότι καλύπτουμε με 1017 ασημένια δολάρια το Τέξας. Θα κάλυπταν ολόκληρη την πολιτεία και θα έφταναν σε ύψος εξήντα εκατοστών. Η ίδια πιθανότητα που θα είχε ένας άνθρωπος να πιάσει, χωρίς να βλέπει, σκύβοντας μια και μόνη φορά, ένα μαρκαρισμένο δολάριο σε όλη αυτή την περιοχή, είναι και η πιθανότητα να εκπληρωθούν και οι 8 προφητείες σε έναν και μόνο άνθρωπο που ζει πάνω στη γη (βλ. Peter Stoner, “Μιλάει η επιστήμη”, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990, σελ. 50-51). Φανταστείτε για τις τρεις εκατοντάδες περίπου προφητείες που αφορούν στον Χριστό ποια θα ήταν η πιθανότητα.  

Μια άλλη ένσταση του ορθολογιστικού πολυθεϊσμού αφορά στο εξής: «Πώς είμαστε σίγουροι ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος της εποχής του, που μετά το θάνατό του απέκτησε φήμη και δόξα από έναν κύκλο οπαδών του, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΥΘΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΗΤΑΝ ΜΥΘΟΙ, τους οποίους διαμόρφωσαν ορισμένοι αφού επηρεάστηκαν από μεσσιανικές ιδέες;». Επ’ αυτών έχουμε να είπουμε τα κάτωθι:

 α) Το κήρυγμα του απ. Παύλου είναι το ίδιο με εκείνο των αποστόλων του Χριστού. Προσυπογράφεται μάλιστα από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες της διδασκαλίας του Κυρίου. Οι επιστολές του Παύλου και τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ κοντά στα γεγονότα του σταυρικού θανάτου του Ιησού (του Μάρκου 30 χρόνια μετά, ενώ του Παύλου οι Επιστολές 20 και πλέον χρόνια από το θάνατο του Χριστού). Δεδομένης της μεταστροφής του αποστόλου στο Χριστό, ενώ πρωτύτερα υπήρξε σκληρός διώκτης των χριστιανών, αλλά και της σοβαρότητας της διδασκαλίας του Παύλου που επισφραγίστηκε μάλιστα με το μαρτύριό του, συμπεραίνουμε ότι η πρωταρχική πίστη των χριστιανών ήταν η λατρεία προς το Χριστό ως Υιό του Θεού,

 β) Σύμφωνα με τους ιδίους τους ορθολογιστές, ένα σημαντικό γεγονός για να γίνει θρύλος και να αποκτήσει φανταστικές διαστάσεις πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια απ’ αυτό. Η Εκκλησία εξαρχής όμως, όπως επισημαίνουν οι πηγές, εξυμνούσε το Χριστό ως Θεό (ο Πλίνιος π.χ., διοικητής της Βιθυνίας, πιστοποιεί ήδη από το 110 μ. Χ., ότι ο Ιησούς λατρευόταν ως Θεός),

 γ) Οι πολλοί κοντινοί μάρτυρες της διδασκαλίας του Χριστού και ακροατές των λόγων Του θα μαρτυρούσαν την αλήθεια σε περίπτωση που ο κύκλος Του απέδιδε σε Αυτόν θείες ιδιότητες χωρίς εκείνος να το επιδιώξει. Όλοι όμως συμφωνούν ότι στο κήρυγμά του και τη διδασκαλία Του ο ίδιος θεωρεί τον εαυτόν του Υιό του Θεού και προφητεύει την ανάστασή Του. Μάλιστα θεραπευθέντες από τον Κύριο ζούσαν ακόμη στις αρχές του β’ αιώνα, όπως και μαθητές Του, οι οποίοι είχαν ακούσει προσωπικά τη διδασκαλία Του. Πολλοί θα αντιδρούσαν αν επρόκειτο για μυθολογίες,

 δ) Κυκλοφορούσαν βεβαίως διάφορες μυθολογίες στους αρχαίους χρόνους. Το γεγονός όμως ότι απορρίφθηκαν από την Εκκλησία 30 περίπου απόκρυφα ευαγγέλια γεμάτα μυθικές ενέργειες και διηγήσεις, και εγκρίθηκαν μόνο 4, αποκαλύπτει την αλήθειά τους,

 ε) Ο μύθος εξάλλου ανήκει κυρίως στην προχριστιανική εποχή, ενώ ο Χριστιανισμός και οι ευαγγελικές ιστορίες ήκμασαν σε φιλοσοφικά χρόνια, ιστορικά και όχι νηπιώδη. Συνεγράφησαν σε εποχή όπου οι δεισιδαιμονίες κατέρρεαν και οι Επικούρειοι και Στωϊκοί φιλόσοφοι απέρριπταν ως μυθολογίες τις αρχαίες θρησκείες,

 στ) Πώς ο κόσμος αγκάλιασε τα Ευαγγέλια, τη στιγμή που περιελάμβαναν υποτίθεται μύθους για έναν ήρωα θρυλικό, γεννημένο από λαό μισητό και χωρισμένο από τα άλλα έθνη;

, ζ) Στα Ευαγγέλια δεν βλέπει κανείς θεούς με μορφή δράκων ή τεράτων ή θεούς-ζώα, ούτε ανήθικες πράξεις συναντά ψευδών θεοτήτων. Διακρίνει μόνο αγιότητα, αρετή και σώφρονα ενέργεια,

 η) Αν ο Ιησούς δεν υπήρξε παρά μόνο ένας μεταρρυθμιστής προφήτης, γιατί τότε τον ακολούθησαν Ιουδαίοι και Έλληνες, τη στιγμή μάλιστα που τους είχε υποσχεθεί θρίαμβο και αντί αυτού σταυρώθηκε; Πώς τόσοι και τόσοι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν τον πολυθεϊσμό και έγιναν χριστιανοί;

 θ) Όλα τα θρησκεύματα είχαν αρχή σε μια ισχυρή προσωπικότητα, που τους έδωσε την πρώτη ώθηση. Τι να πούμε για μια θρησκεία που την εχθρευόταν ο Ιουδαϊσμός, τη μισούσε ο Εθνικός κόσμος, την εδίωξε το ρωμαϊκό κράτος και παρόλα αυτά κατέκτησε τον κόσμο; Αν δεν είχε αρχή τον Ιησού και τους άμεσους μαθητές του, πώς ένα ανώνυμο πλήθος θα συνελάμβανε ιδεολογικά την μορφή Του, με επινοήσεις και δάνεια; Αν ήταν μύθος θα σήμαινε ότι η πρώτη κοινότητα πίστευε ως μωρόπιστη ό,τι άκουγε, ή ότι θα ήσαν οι πιστοί υστερικά άτομα που θα δέχονταν άκριτα τέτοιου είδους φαντασιώσεις. Δεν εξηγείται έτσι όμως: 1. Η κυριαρχία του Χριστιανισμού, μέσα από τον τρόμο, τους διωγμούς κ.α. 2. Η λατρεία του Χριστού, αν θα πέθαινε προδίδοντας τις ελπίδες τους, 3. Πώς οι δήθεν ψευδαισθήσεις σταμάτησαν αυτόματα αμέσως μετά την ανάληψή Του; 4. Πώς η διδασκαλία για το Χριστό είχε ολοκληρωθεί πριν τις επιστολές του Παύλου; (51 μ.Χ.), 5. Πώς ο Παύλος, που εδίωκε το Χριστό έγινε ο μεγαλύτερος υμνητής Του; 6. Πώς οι απλοϊκές και κατά το πλείστον αμόρφωτες ομάδες των πιστών οδηγήθηκαν σε τέτοιες μεγαλειώδεις συλλήψεις του Χριστιανισμού;              

Πώς είμαστε σίγουροι, επιμένουν σε άλλη αντίρρησή τους οι ορθολογιστές, ότι οι ευαγγελιστές δεν ΕΓΡΑΨΑΝ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΑΝ ΘΕΟ; Απαντάμε ως εξής:

α) Δεν θα άφηναν οι μαθητές Εκείνου τις περιουσίες τους, δεν θα υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και δεν θα επιδείκνυαν τέτοιο θάρρος για ένα ψέμα, ενώ πρώτα ήσαν δειλοί και καθημερινοί ψαράδες που κρύφτηκαν μάλιστα για το φόβο των Ιουδαίων. Πολύ περισσότερο δεν θα μαρτυρούσαν με το αίμα τους για μια φτιαχτή ιστορία,

 β) Ο βίος, η πολιτεία, η ανυπέρβλητη διδασκαλία και τα άπειρα θαύματα του Ιησού Χριστού, που μαρτυρούνται και από εξωχριστιανικές πηγές (λ.χ. Ιώσηπος), δεν αφήνουν περιθώρια για πλαστές ιστορίες. Η διδασκαλία Του μάλιστα, που ποιοτικά είναι ασυγκρίτως ανώτερη από όλους τους ιδρυτές θρησκειών και τους φιλοσόφους διαχρονικά, δεν θα μπορούσε να εφευρεθεί από το μηδέν,

 γ) Οι ιεροί ευαγγελιστές περιγράφουν με φυσικότητα, απλότητα και ειλικρίνεια τα γεγονότα. Τα καταγράφουν με απάθεια και χωρίς να θέλουν να συγκινήσουν τους αναγνώστες, και μάλιστα τα γεγονότα των παθών και της ανάστασης. Φανερώνουν εξάλλου τα ελαττώματά τους, ανακοινώνουν τις ζήλιες τους, δεν διστάζουν να φωνάξουν την προδοσία τους, την άρνησή τους να πιστέψουν αρχικά στο θείο μήνυμα του Θεανθρώπου και στην ανάστασή Του. Τα παραμύθια αντιθέτως δεν εκτίθενται έτσι, αλλά με αρκετή φαντασία, στόμφο, εξωραϊστικές εικόνες και ηρωοποίηση των πρωταγωνιστών,

 δ) Η μορφή του Χριστού είναι τόσο πρωτότυπη, που δεν θα μπορούσαν να την εφεύρουν από το μηδέν. Δεν υπήρχε ούτε μεταξύ των Ιουδαίων, ούτε μεταξύ των Ελλήνων και της ανατολικής φιλοσοφίας. Γι’ αυτό και η διδασκαλία Του απέβη «Ιουδαίοις σκάνδαλο και Έλλησι μωρία»,

 ε) Οι ιεροί συγγραφείς περιγράφουν, ενίοτε με διαφορετικό ο καθένας τρόπο, την ίδια ιστορία, ή αλληλοσυμπληρώνονται σε αρκετά εδάφια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι προσυνεννοημένοι στα όσα διηγούνται. Άλλωστε γράφουν με διαφορά 10, 20 και 30 ετών τα Ευαγγέλιά τους,

 στ) Η μαρτυρία που αποστόλου Παύλου, αρχικού διώκτη των χριστιανών, που είναι ίδια με εκείνη των αποστόλων όπως γράψαμε ήδη, πιστοποιεί την αλήθεια των θεοπνεύστων πηγών,

 ζ) Οι ευαγγελιστές δεν είχαν σκοπό να γράψουν ιστορία. Αρκούν 6 ώρες για να απαγγείλουμε λ.χ. τους λόγους του Κυρίου στα Ευαγγέλια. Μάλιστα όλα τα γεγονότα της ζωής Του διαδραματίζονται, αν τα θεωρήσουμε ενωμένα, μέσα σε διάστημα μόλις 40 ημερών. Απλώς δηλαδή περιγράφουν οι ευαγγελιστές ψυχρά τι είδαν, τι ψηλάφησαν, τι άκουσαν και τι έζησαν. Είναι ένα ποιμαντικό μήνυμα προς τους Ιουδαίους και προς τα έθνη για την Τριαδική αλήθεια και για τη θεότητα του Ιησού Χριστού,

 η) Τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ νωρίς (από το 60 μ.Χ. για το Ευαγγέλιο του Μάρκου κ.ο.κ.), όταν πολλοί μάρτυρες της ζωής του Ιησού ζούσαν ακόμη, όπως προαναφέραμε. Δεν βρίσκουμε, πράγματι όμως, καμία διάψευση ή διαμαρτυρία για τα υπερφυσικά θαύματα, διάφορα γεγονότα και ιστορικά στοιχεία της ζωής του Κυρίου, αν υποθέσει κάποιος ότι δεν έγιναν έτσι,

 θ) Τα Ευαγγέλια διασώζουν την αρχέγονη κατήχηση της πρώτης Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, πάσα προσπάθεια ερμηνείας τους έξω και μακριά από την πίστη στον ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. 

«Μήπως όλα τα γεγονότα της ζωής του Ιησού υπήρξαν φυσικά, αλλά οι ερμηνευτές τους ΕΔΩΣΑΝ Σ’ ΑΥΤΑ ΨΕΥΔΩΣ ΤΟΝ ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ;», ρωτάνε οι αρνούμενοι τη θεότητα του Υιού του Θεού:

α) Θα επέτρεπε όμως ο Χριστός να εκλαμβάνουν οι θεατές και ακροατές Του τα φυσικά γεγονότα της ζωής του ως θαύματα και δεν θα διαμαρτυρόταν εναντίον τέτοιων δεισιδαιμονιών;

 β) Η ηθική αξία του Ιησού, αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, καταρρίπτεται. Διότι έτσι θα συμμορφωνόταν σαν αγύρτης με τις πλάνες πολλών συμπατριωτών Του. Ο μοναδικά ηθικός όμως χαρακτήρας του, η μοναδική διδασκαλία του και η πνευματικότητά Του δεν συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης,

 γ) Οι πρώτες πηγές των Λόγων του Ιησού (Q), που κυκλοφορούσαν ευρέως, ίσως και όσο ακόμη ζούσε, πιστοποιούν τα θαύματα του Κυρίου. Ο διαχωρισμός φυσικού και υπερφυσικού στα Ευαγγέλια αποδείχθηκε αδύνατος. Ο Ιωάννης, ο Μάρκος, οι Συνοπτικοί περιγράφουν τον Ιησού ως Υιό Θεού και θαυματουργό εξ αρχής. Τα θαύματα περιγράφονται γλαφυρά, όχι με συναισθηματική ένταση, σύντομα, αξιοπρεπώς, και αναφέρονται στην πνευματική αποστολή του Μεσσία. Ο Ηρώδης πίστευε ότι ο Βαπτιστής αναστήθηκε και κάνει θαύματα, ενώ οι Εβραίοι ότι με τη βοήθεια του σατανά πραγματοποιεί ο Ιησούς τα θαύματα,

 δ) Πώς τα θαύματα και η πίστη στον Ιησού ως Υιό Θεού δημιουργήθηκαν δήθεν από μόνα τους, και μάλιστα σε περιβάλλον μονοθεϊστικό (Ιουδαϊκό), που ήταν κατά της θεοποίησης προσώπων; Το αντίθετο θα έπρεπε να είχε συμβεί. Να είχε δηλαδή ξεχασθεί η μνήμη Του σε περίπτωση που είχε θεωρηθεί λαοπλάνος,

 ε) Σε καμία θρησκεία δεν υπήρξε πίστη στη θεότητα κάποιου χωρίς να τον συνοδεύουν θαύματα και σημεία μεγάλα. Άλλο η συμπάθεια και ο σεβασμός σε κάποιον και άλλο να τον θεωρήσουν Υιό Θεού χωρίς να έχουν δει θαύματα. Τα θαύματα του Ιησού δεν είναι μύθοι, όπως των ραβίνων, του ελληνιστικού κόσμου, του Ασκληπιού και του Σεράπιδος. Όλα αυτά ήσαν γεμάτα μυθολογικά και φανταστικά στοιχεία. Ο Χριστός με ένα απλό λόγο του, ένα πρόσταγμά του, χωρίς καμία ένταση, χωρίς τη χρήση βοτάνων, φαρμάκων κ.α., θεραπεύει με εξουσία και άμεσα, ενώ τα θαύματα του Πυθαγόρα, του Απολλώνιου Τυανέως κ.λπ. παρουσιάζονται μεταγενέστερα και επηρεασμένα από το Χριστιανισμό, στ) Τις θεραπείες που ενήργησε ο Ιησούς Χριστός δέχονται ως πραγματικές  όλοι οι νεώτεροι κριτικοί. Για τα θαυμαστά σημεία ο Λουκάς αντλεί από την προφορική κατήχηση των αυτοπτών μαρτύρων και γι’ αυτό είναι γνήσιος (βλ. και Παναγιώτη Τρεμπέλα, “Απολογητικαί Μελέται Ε΄”, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1994).     

 Η μαρτυρία της Εκκλησίας, εδώ και 2.000 χρόνια και μέχρι το τέλος του κόσμου, είναι πως ο Ιησούς, ο άνωθεν Λυτρωτής, ο Υιός του Θεού, που σαρκώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων, αποτελεί τον μόνο Θεάνθρωπο της ιστορίας. Δεν ήρθε για να ιδρύσει μια ακόμη θρησκεία, αλλά για να αφήσει το σώμα Του και το αίμα Του υπέρ της ζωής του κόσμου. Είναι ο αληθής Άρτος εξ’ Ουρανού, που αναπαύει τους ταλαιπωρημένους και χορηγεί την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος. Ομιλεί στα Ευαγγέλια «ως εξουσίαν έχων», συμπληρώνει ή καταργεί εντολές και διατάξεις που θέσπισε ο Θεός δια του μεγάλου Μωυσέως, και φανερώνει έτσι ότι τον μεν Νόμο προσέφερε στην ανθρωπότητα ο Μωυσής, την δε αλήθεια και τη Χάρη δώρισε στους πιστούς ο Χριστός, με σκοπό την μεταμόρφωση και θέωση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και κήρυττε με απλά λόγια (Παραβολές) για την πνευματική Βασιλεία του Θεού, η οποία «εντός ημών εστίν» (Λουκ. 17,21).

Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ένας απλός προφήτης, αλλά αυτός για τον οποίον ο ίδιος ο Μωυσής προσανατολίζει την ανθρωπότητα: «(Ο ΘΕΟΣ) ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΠΟ ΣΑΣ, μέσα από το λαό σας, σαν εμένα. ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ» (Δευτ. 18,15). Δεδομένου:

 (α) ότι «ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν παρουσιάστηκε πια άλλος προφήτης σαν το Μωυσή», τον οποίον «ο Κύριος γνώριζε πρόσωπο προς πρόσωπο», ούτε κανείς «είναι ισάξιός του όσον αφορά τα σημεία και θαύματα που τον έστειλε ο Κύριος να κάνει» (Δευτ. 34,10-11),

 (β) αλλά και ότι ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΚΟΜΗ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΟΦΟΡΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: «Δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με δει και να μείνει ζωντανός» (Έξ. 33,20), αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην αρχή του Ευαγγελίου του, όταν λέγει: «ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΟ ΘΕΟ. ΜΟΝΟ Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΟ» (Ιω. 1,18). Ότι δηλαδή ο εσχατολογικός προφήτης τον οποίον αναγγέλλει στην ιστορία ο Μωυσής – και ο οποίος μάλιστα είναι επιπλέον, σύμφωνα με τον Ιωάννη, Υιός του Θεού- δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό.    

Ας προσθέσουμε εδώ ένα σημαντικό Χριστολογικό σημείο τής προς Φιλιππησίους επιστολής (η επιστολή ονομάζεται ‘ύμνος της χαράς’) του απ. Παύλου, μόλις 22 χρόνια από το θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου: «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, ΠΗΡΕ ΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού…». Και καταλήγει η πρωταρχική στην ουσία εκκλησιαστική κοινότητα, δια του αποστόλου Παύλου, στο εξής: «…Κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ, για να δοξάζεται έτσι ο Θεός Πατέρας» (Φιλιππ. 2,5-8/ 10-11) [Τα κεφαλαία γράμματα στα αγιογραφικά κείμενα δικά μας]. Επομένως δύο δεκαετίες μόλις μετά τα γεγονότα του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, πίστευαν ήδη οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες πως ο Χριστός ξεπέρασε κατά πολύ την μέση αντίληψη του Μεσσία που είχε η εποχή Του (ως θρησκευτικοπολιτικού ηγέτη) και γι’ αυτό σταυρώθηκε, θεωρούμενος από το κατεστημένο ότι βλασφημεί, αποδεικνύοντας πλέον ότι είναι ο αληθινός Απεσταλμένος, ο Υιός του Θεού (βλ. και “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ Α΄”, πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007, σελ. 25-28). Είναι δυνατόν άλλωστε να δίδασκε ο Ιησούς αλήθειες μοναδικής στην ιστορία πνευματικής ομορφιάς και ποιότητας, να τελούσε πλήθος θαυμάτων, θεραπειών και νεκραναστάσεων, να ομολογούσε ότι είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, και τελικά να μην ήταν;   

Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ του Χριστού (μίλησε για τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη στους εχθρούς μας, την ισότητα των ανθρώπων κ.α.), Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ δια της οποίας αποδεικνύεται κατεξοχήν άγιος (κανείς στα χρόνια Του δεν τόλμησε να τον ελέγξει για δόλο, απάτη, αμαρτίες ή αδυναμίες), ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΑ (ιάσεις κάθε είδους, πολλαπλασιασμός τροφών, κατασίγαση θαλάσσης, νεκραναστάσεις), ΟΙ ΑΚΡΙΒΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ (προφήτευσε όσο ζούσε επί γης την πλήρη καταστροφή των Ιεροσολύμων, το αδύνατον αφανισμού της Εκκλησίας του και την αυτεξούσια ανάστασή Του) και Η ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΗΣ ΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, γεγονός που πιστοποίησε η μετά την Πεντηκοστή αφοβία των αποστόλων, το κήρυγμά τους και το μαρτυρικό τους τέλος χάριν του Χριστού (βλ. και Νικ. Νευράκη, “Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού”, Αθ. 1989, σελ. 189-193), αποδεικνύει ότι ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ που “κατέβηκε για να ανεβούμε” και “έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί” κατ’ ενέργειαν, εν τη δόξη και δια της δυνάμεως του Θεού.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1. «Απολογητικαί Μελέται Ε΄», Παν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1994

2. «Ελληνοκεντρικός Πολυθεϊσμός ή Ελληνοχριστιανισμός;», Μιχαήλ Χούλη, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Ερμούπολη 2003

3. «Η Αγία Γραφή», Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997

4. «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, Α΄», Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007

5. «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Νικ. Νευράκη, Αθ. 1999
http://aktines.blogspot.gr
http://katanixis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_30.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+blogspot/gssUJ+(%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%85%CE%BE%CE%B9%CF%82)